تاپیک جامع هواگردهای بدون سرنشین تاپیک جامع هواگردهای بدون سرنشین (U.A.V/ Unmanned aerial vehicle)

[alrkhs 4,594]

به نام خدا

DRDO Rustom (Warrior)

هواپیمای بدون سرنشین (UAV) (2019)

 

Rustom-II

مجموعه صنعتی نظامی هند با اینکه یکی از بزرگترین خریدار نظامی جهان است، برای توسعه راه حل های بومی و ایجاد مجموعه نظامی خوداتکا تلاش های زیادی کرده است. DRDO (سازمان تحقیق و توسعه دفاعی) در حال کار بر روی پهپاد خلبان خودکار Rustom در رده پهپاد های ارتفاع متوسط مداومت بالا است و نسخه مسلح آن نیز درنظر گرفته شده است. منشا این برنامه به فعالیت های صورت گرفته در دهه 1980 و 1990 بر می گردد. نمونه اولیه آن در یازدهم نوامبر سال 2009 پرواز کرد. قرار است پهپاد Rustom در 3 نسخه Rustom-I، Rustom-H با ارتفاع بالا و نسخه رزمی Rustom-II ساخته شود. Rustom-I مداومت پروازی 12 دارد، Rustom-H مداومت 24 ساعته دارد و در ارتفاع بالاتری پرواز می کند. Rustom-II با امکانات کامل، توانایی حضور در نبرد را دارد و مشابه پهپاد پریدیتور آمریکایی است.

Rustom-I ظاهری شبیه هواپیما های سبک Burt Rutan دارد. چرخ های ثابت سه تایی، بال های نصب شده در عقب و بال های کانارد در جلو از ویژگی های این نسخه است. بالچه های عمودی در نوک بال های اصلی قرار دارند. موتور در قسمت انتهایی بدنه نصب شده و یک ملخ 2 پره را در آرایش pusher می چرخاند. سامانه های اویونیک و تجهیزات ماموریتی در بخش جلویی بدنه جای دارند. حداکثر وزن محموله این پهپاد 75 کیلوگرم و وزن سازه هوایی 707 کیلوگرم است. نیروی Rustom-I از طریق یک موتور آمریکایی 4 سیلندر سری Lycoming O-320 با قدرت 150 اسب بخار تامین می شود.

 

Rustom-I

Rustom-H با بال های اصلی مستقیم در میانه بدنه، بخش دماغه برجسته (مشابه گلوبال هاوک نورثروپ گرومن)، چرخ های سه‌گانه جمع شونده و قسمت عقب مخروطی، ترکیب کاملا متفاوتی نسبت به Rustom-I دارد. واحد دم به شکل مرسوم T است که یک باله افقی روی آن قرار دارد. وزن محموله نسخه H 350 کیلوگرم و وزن سازه 1800 کیلوگرم است. نیروی Rustom-H از طریق 2 موتور توربوپراپ NPO-Saturn 36MT روسی که در محفظه زیر بال ها قرار دارند، تامین می شود. هرکدام از این موتور ها که 100 اسب بخار قدرت تولید می کنند، یک ملخ 3 پره را می چرخانند.

 

Rustom-H

Rustom-II (TAPAS-BH-201) پهپاد ارتفاع متوسط مداومت بالایی است که برای ایفای نقش نظارت و شناسایی در نیروی های نظامی هند طراحی شده است. Rustom-II توانایی حمل ترکیبی از محموله های مختلف مانند رادار روزنه مصنوعی، سامانه های جاسوسی الکترونیکی و سامانه های اگاهی محیطی را دارد. مداومت پروازی 24 ساعته دارد و تا ارتفاع 23000 متری پرواز می کند. در نوامبر سال 2020 پرواز برخاست خودکار آن بومی انجام شد. Rustom-II در هفتم نوامبر سال 2020 تا برد 250 کیلومتر پرواز کرد. پیش بینی می شود فرود خودکار آن هم به زودی به اتمام برسد.

 

Rustom-II

 

مشخصات

- سال ورود به خدمت: 2019

- وضعیت: تحت توسعه

- تعداد فروند ساخته شده: 3

- سازنده: سازمان تحقیق و توسعه دفاعی، شرکن صنایع هوایی هندوستان (هند)

- کشورهای مصرف کننده: هند (برنامه ریزی شده)

- نقش: حملات زمینی (هدایت بمب های هواپایه برای نابودی اهداف زمینی توسط تیر بمب موشک و راکت)، جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد)

- طول: 5.12 متر (Rustom-I)، 9.5 متر (Rustom-H)

- طول بال ها: 7.9 متر (Rustom-I)، 20.6 متر (Rustom-H)

- ارتفاع: 2.4 متر (Rustom-I)

- وزن: 720 کیلوگرم (Rustom-I)، 1800 کیلوگرم (Rustom-H)

– قوای محرکه: 1 موتور Lycoming O-320 100 اسب بخاری که یک ملخ 2 پره را می چرخاند (Rustom-I)، 2 موتور توربوپراپ NPO-Saturn 36MT با قدرت 100 اسب بخار (Rustom-H)

- حداکثر سرعت: 150 کیلومتر بر ساعت (Rustom-I)، 225 کیلومتر بر ساعت (Rustom-H)

- ارتفاع پروازی: 7900 متر (Rustom-I)، 10668 متر (Rustom-H)

- برد: 250 کیلومتر (Rustom-I)، 350 کیلومتر (Rustom-H)

- تسلیحات: Rustom-I و Rustom-H تسلیحاتی ندارند.

- نسخه ها: Rustom-I (نسخه اولیه، مدل ارتفاع متوسط با مداومت 12 ساعت)، Rustom-H (نسخه ارتفاع بالا با مداومت 24 ساعته،)، Rustom-II (نسخه رزمی برپایه مدل Rustom-H)

 

 

منبع

ویرایش شده در مرداد 0 توسط alrkhs

[alrkhs 4,594]

به نام خدا

EADS Harfang

هواپیمای بدون سرنشین (UAV) ارتفاع متوسط مداومت بالا (MALE) (2008)

 

 

فرانسه، همانند دیگر قدرت های اروپایی، ناوگان محدودی از پهپاد ها را در اختیار دارد و تعداد بسیار محدود تری از آن ها در حال توسعه به صورت بومی هستند. در سال 1995، نیروی هوایی فرانسه به پهپاد ملخی جمع‌آوری داده RQ-5 هانتر IAI (صنایع هوافضای اسرائیل) که ارتش آمریکا هم از آن استفاده می کند، متکی بود. با آشکار شدن خدمات ارزنده این پهپاد و رونمایی پهپاد محبوب "هرون" توسط IAI در 1999، علاقه نیروی هوایی فرانسه برانگیخته شد. کشور های مختلفی از جمله اسرائیل، هند، آلمان، برزیل و ترکیه پهپاد هرون را خریداری کردند. فرانسه، هرون را به عنوان پهپاد بعدی خود در نظر گرفت و با کمک IAI، نسخه ای تغییر یافته برپایه هرون را با پشتیبانی دفاع هوایی و فضایی اروپا به نام پهپاد "Harfang" را معرفی کرد. اولین پرواز آن در نهم سپتامبر سال 2006 صورت گرفت و در ژوئن 2008 رونمایی شد. در کل 4 فروند از آن ساخته شد.

 

 

هارفنگ در کلاس پهپاد های ارتفاع متوسط پایداری بالا رده بندی می شود بنابراین ارتفاع و برد مورد نیاز عملیات های نیروی هوایی فرانسه را برآورده می کند. همانند دیگر پهپاد های این کلاس، Harfang با کنترل از راه دور و توسط یک اپراتور در ایستگاه کنترل زمینی هدایت می شود. بدنه مرکزی Harfang، سامانه های اویونیک، محموله ماموریتی، موتور و سوخت را در خود جای می دهد.چرخ های آن، عملیات های هارفنگ را به سطوح آماده شده مثل باند فرود محدود می کند. Harfang برخلاف پهپاد پریدیتور آمریکایی (و موارد مشابه)، مسلح نیست و با تجهیزات اختصاصی نصب شده در قسمت چانه/شکم، نقش شناسایی/جمع‌آوری داده را ایفا می کند. سپس این اطلاعات در زمین توسط فرماندهان تفسیر می شود. Harfang با میله های دوتایی و بال های مستقیم، شکل و کارایی مشابه هرون دارد. توان آن از طریق یک موتور توربوشارژ Rotax 914 F تامین می شود که یک ملخ 2 پره را با آرایش pusher در انتهای بدنه می چرخاند.

Harfang توسط Malat اسرائیل ساخته شده و توسط EADS در فرانسه مدیریت می شود.

 

  

 

 

اولین سرویس قابل توجه Harfang در سال 2007 بود. در آن زمان، این پهپاد تامین امنیت پاپ در جریان سفر به فرانسه را به عهده داشت. پس از آن برای حمایت از فرانسه به افغانستان منتقل شد. هارفنگ در جنگ داخلی لیبی در سال 2011 هم حضور داشت. سپس توسط ارتش فرانسه علیه تندرویان اسلامی در مالی استفاده شد.

در ژانویه سال 2014، نیروی هوایی مراکش 3 فروند پهپاد Harfang را از فرانسه خریداری کرد. تا سال 2016 از این پهپاد برای ماموریت های تامین امنیت در فرانسه استفاده می شد. در اوایل سال 2018، نیروی هوایی فرانسه با خرید 12 فروند پهپاد آمریکایی "MQ-9 "Reaper شرکت جنرال اتمیکس، تمام پهپاد های Harfang خود را بازنشسته کرد

 

مشخصات

- سال ورود به خدمت: 2008

- وضعیت: بازنشسته

- تعداد فروند ساخته شده: 4

- سازنده: EADS، صنایع هوافضای هلند/اسرائیل (اسرائیل)

- کشورهای مصرف کننده: فرانسه، مراکش

- نقش: توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد)

- طول: 9.3 متر

- طول بال ها: 16.6 متر

- وزن: 660 کیلوگرم

- حداکثر وزن برخاست: 1250 کیلوگرم (590 کیلوگرم ظرفیت بار)

– قوای محرکه: 1 موتور توربوشارژ Rotax 914F با قدرت 115 اسب بخار

- حداکثر سرعت: 207 کیلومتر بر ساعت

- ارتفاع پروازی: 7600 متر

- برد: 1000 کیلومتر

- تسلیحات: ندارد. محموله شامل حسگر ها، اپیتک ها و تجهیزات ارتباطی

- نسخه ها: Eagle 0 (سری پایه)، Eagle 1 (مدل تولیدی اولیه)،  Eagle MPR (نسخه نیروی دریایی Eagle 1)، Eagle 2 (نسخه بزرگ شده ی Eagle 1 با موتور توربوپراپ Pratt & Whitney PT6 آمریکایی)، Harfang (نام دیگر)

 

 

منبع

[alrkhs 4,594]

به نام خدا

Elbit Skylark

هواپیمای بدون سرنشین (UAV) (2006)

 

Skylark II

Elbit Systems اسرائیل پهپاد Skylark را به عنوان سامانه نظارت و شناسایی متحرک تولید می کند. این مدل به صورت مشترک توسط شاخه فناوری و لجستیک و نیرو های زمینی نیروی دفاعی اسرائیل (IDF) توسعه داده شده است. Skylark را به دلیل اندازه اش، می توان در سطح جوخه به کار برد تا تیم آتش با استفاده از چشمی در آسمان با واکنش و پردازش سریع، تهدید های بالقوه را شناسایی کنند. Skylark به نسخه Skylark I، Skylark II و Skylark 3 ارتقا یافته است. Elbit Systems در سال 1967 تاسیس شد و دفتر مرکزی آن در خارج از حیفا اسرائیل قرار دارد. حوزه کاری اصلی این شرکت قبل از ورود به بازار سامانه های بدون سرنشین، الکترونیک و تجهیزات ارتباطی بود. اکنون شرکت Elbit بیش از 12300 کارمند در سراسر جهان دارد.

Skylark، به عنوان یک سامانه قابل حمل، قابلیت انتقال آسان دارد. Skylark I و Skylark II دست پرتاب اند اما Skylark 3 از منجنیق پرتاب می شود. طراحی آن مانند هواپیما ها از بدنه مرکزی شامل ذخیره سوخت، موتور، محموله و واحد دم سنتی تشکیل شده است. بال ها مستقیم اند اما در قسمت میانی اندکی رو به بالا شکسته می شوند. این بال ها در بالای بدنه نصب شده اند تا جلوی دید دوربین قرار گرفته در شکم بدنه را نگیرند.  بخش دم از یک باله عمودی تکی در جلوی بالچه های افقی تشکیل می شود. به دلیل دست پرتاب بودن هیچ چرخی در زیر Skylark قرار ندارد. بازیابی از طریق stalling (سقوط آزاد کند و کنترل شده) روی بالشتک از قبل باد شده صورت می گیرد. موتور نصب شده یک ملخ 2 پره را در جلو با آرایش puller می چرخاند.

 

Skylark I

ماموریت اصلی Skylark مشاهده است. این سامانه برای عملیات های روزانه به دوربین های به لحظه مجهز است و در صورت نیاز می توان تجهیزات تصویربرداری حرارتی و حسگر های الکترواپتیک/مادون قرمز را هم روی آن نصب کرد. هدایت Skylark با کمک GPS انجام می شود. سامانه تصویری، اطلاعات را به ایستگاه کنترل زمینی (GCS) که توسط خدمه پرتاب مدیریت می شود، می فرستد.

 

 

Skylark II نسخه پیشرفته‌تر Skylark I است. Elbit این مدل را در سال 2006، با برد 60 کیلومتر و مداومت پروازی 6 ساعته برای پرواز در ارتفای کم تا متوسط معرفی کرد. میریت Skylark II توسط 2 خدمه آموزش دیده برای استفاده از GCS از یک خودروی HUMVEE انجام می شود.

 

Skylark II

Skylark 3 در سال 2016 برای استفاده در سطح تیپ و لشکر معرفی شد. طول بال های آن 4.8 متر و حداکثر وزن برخاستش 45 کیلوگرم (با محموله 10 کیلوگرمی) است. این نسخه از یک پرتابگر پنوماتیک روی زمین یا خودرو پرتاب می شود. برد بیش از 100 کیلومتر، ارتفاع 4600 متری و مداومت 6 ساعته از ویژگی های Skylark 3 است. 2 فروند از این پهپاد را می توان توسط یک ایستگاه کنترل زمینی مدیریت کرد.

از خانواده پهپاد های Skylark در سراسر جهان در کشور های کرواسی، جمهوری چک، فرانسه، گرجستان، هندوراس، مجارستان، اسرائیل، مغدونیه، مکزیک، میانمار، هلند، فیلیپین، لهستان، اسلواکی، کره جنوبی، سوئد و اروگوئه استفاده می شود.

کشور استرالیا و کانادا به ترتیب Skylark را با AeroVironment Wasp III و AeroVironment RQ-11 Raven جایگزین کردند.

 

مشخصات

- سال ورود به خدمت: 2006

- وضعیت: در حال خدمت

- تعداد فروند ساخته شده: 100

- سازنده: Elbit Systems (اسرائیل)

- کشورهای مصرف کننده: کرواسی، جمهوری چک، فرانسه، گرجستان، هندوراس، مجارستان، اسرائیل، مغدونیه، مکزیک، میانمار، هلند، فیلیپین، لهستان، اسلواکی، کره جنوبی، سوئد، اروگوئه

- نقش: جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد)

- طول بال ها: 5 متر

- وزن: 33 کیلوگرم

- حداکثر وزن برخاست: 43 کیلوگرم (10 کیلوگرم ظرفیت بار)

– قوای محرکه: 1 موتور الکتریکی با قدرت 5 اسب بخار

- ارتفاع پروازی: 5000 متر

- برد: 50 کیلومتر

- تسلیحات: ندارد.

- نسخه ها: Skylark I (سری پایه)، Skylark II (نسخه سال 2006)، Skylark 3 (نسخه سال 2016)

 

 

منبع

[alrkhs 4,594]

به نام خدا

Elbit Skystriker

پهپاد مهمات با مداومت بالا انتحاری (2017)

 

 

مهمات با مداومت بالا تکاملی منطقی از سامانه های بدون سرنشین اند. فرم های اولیه این کلاس منحصر به جاسوسی-نظارت-شناسایی (ISR) بودند که به مدل های پیشرفته‌تر مسلح قادر به جستجو، رهگیری و مداخله انجامیدند. مهمات با مداومت بالا، سلاح هایی انتحاری اند که از پهپاد برای حمل محموله انفجاری استفاده می کنند. این مدل ها با نام های "پهپاد کامیکازی" یا "پهپاد خودکشی کننده" هم شناخته می شوند. اولین نمونه های این کلاس در دهه 1980 پدیدار شدند.

اسرائیل بازیگر پیشگام و اصلی حوزه سامانه های هواپیمای بدون سرنشین بوده است. پهپاد Harpy جزو اولین پهپاد های انتحاری به شمار می آید که برای سرکوب پدافند هوایی دشمن (SEAD) استفاده می شد و اکنون به انواع برد کوتاه، متوسط و بلند برای آتش پشتیبانی و حمله تاکتیکی تقسیم می شود. مهمات مداومت بالا با بدنه کوچک، هزینه کم و اثر صوتی نزدیک به صفر تقریبا بی نقص ترین سلاح هایی اند که امروز وجود دارد.

 

 

Elbit Skystriker اسرائیلی، مهمات مداومت بالای برد بلند و مقرون به صرفه ای اند که علاوه بر ارائه اتش آماده به شلیک، توانایی تاکتیکی شناسایی منطقه جنگی فعال را دارد. این سامانه نیرو های متعارف زمینی و نیرو های ویژه نیازمند حمله دقیق را پشتیبانی می کند. Skystriker کاملا خودکار است و قابلیت جستجو، رهگیری، درگیری و تعیین هدف را دارد.

Skystriker با موتور تمام الکتریکی خود، فقط در نزدیکی نقطه ضربه قابل شنیدن است و هدف تا پیش از نابودی متوجه حضور این پهپاد نمی شود.

 

   

 

سر جنگی 5 کیلوگرمی Skystriker درون بدنه قرار می گیرد. ترکیب طراحی آن متعارف است و اویونیک ارزانی دارد. بال های اصلی در پایین 2 طرف بدنه تیوبی شکل نصب شده اند. واحد دمی تک سکانه در انتهایی ترین بخش بدنه قرار دارد. یک ملخ 2 پره در عقب، Skystriker را پیش می برد.

 

 

 

آذربایجان یکی از شناخته شده ترین استفاده کنندگان Skystriker است و از این ناوگان خود فعالانه در برابر همسایه خود، ارمنستان، در جنگ سال 2020 استفاده کرده است. آدربایجان Skystriker را در سپتامبر سال 2019 آزمایش کرد و از آن زمان اتکای خود به گونه های بدون سرنشین و سلاح های دور برد را افزایش داده است. خدمات مرزی آذربایجان با سفارش Skystriker در سال 2019 به اولین استفاده کننده خارجی این مدل تبدیل شد.

 

مشخصات

- سال ورود به خدمت: 2017

- وضعیت: در حال خدمت

- تعداد فروند ساخته شده: 100

- سازنده: Elbit Systems (اسرائیل)

- کشورهای مصرف کننده: آذربایجان، اسرائیل

- نقش: حملات زمینی (هدایت بمب های هواپایه برای نابودی اهداف زمینی توسط تیر بمب موشک و راکت)، جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، نیروهای ویژه (شناسایی عناصر و ماموریت های نیروهای ویژه/عملیات های ویژه)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد)

– قوای محرکه: 1 موتور الکتریکی با ملخ 2 پره

- حداکثر سرعت: 185 کیلومتر بر ساعت

- ارتفاع پروازی: 5000 متر

- برد: 20 کیلومتر

- تسلیحات: 5 تا 10 کیلوگرم سر جنگی

- نسخه ها: Skystriker (سری پایه)

 

 

منبع

[Abed2 647]

بر 29 مرداد 1400 در 09:04 , alrkhs گفت:

 

مشخصات

- سال ورود به خدمت: 2006

- وضعیت: در حال خدمت

- تعداد فروند ساخته شده: 100

- سازنده: Elbit Systems (اسرائیل)

- کشورهای مصرف کننده: کرواسی، جمهوری چک، فرانسه، گرجستان، هندوراس، مجارستان، اسرائیل، مغدونیه، مکزیک، میانمار، هلند، فیلیپین، لهستان، اسلواکی، کره جنوبی، سوئد، اروگوئه

- نقش: جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد)

- طول بال ها: 5 متر

- وزن: 33 کیلوگرم

- حداکثر وزن برخاست: 43 کیلوگرم (10 کیلوگرم ظرفیت بار)

– قوای محرکه: 1 موتور الکتریکی با قدرت 5 اسب بخار

- ارتفاع پروازی: 5000 متر

- برد: 50 کیلومتر

- تسلیحات: ندارد.

- نسخه ها: Skylark I (سری پایه)، Skylark II (نسخه سال 2006)، Skylark 3 (نسخه سال 2016)

 

 

منبع

 

لطفاً مشخص کنید مشخصات مربوط به کدام نسخه می باشد. چون نسخه ۱ و ۲ دست پرتاب هستند و قاعدتاً باید سبک وزن باشند.

یا عنوان مطلبتون رو به اسکای لارک ۳ تغییر بدین. ممنونم

[alrkhs 4,594]

6 minutes قبل , Abed2 گفت:

لطفاً مشخص کنید مشخصات مربوط به کدام نسخه می باشد. چون نسخه ۱ و ۲ دست پرتاب هستند و قاعدتاً باید سبک وزن باشند.

یا عنوان مطلبتون رو به اسکای لارک ۳ تغییر بدین. ممنونم

مشخصات مربوط به نسخه دومه که تاجایی که می دونم منجنیق پرتابه. وقت ویرایش مطلب گذشته و من دیگه دسترسی ندارم. تشکر از توجه تون

[alrkhs 4,594]

به نام خدا

EMT ALADIN

پهپاد شناسایی و تصویربرداری منطقه نزدیک (2005)

 

 

ارتش آلمان از پهپاد شناسایی کوچک، سبک و چند بار مصرف EMT ALADIN استفاده می کند. این هواپیما در اصل توسط نیرو های زمینی از راه دور کنترل می شود و قابلیت "چشمی در آسمان" که زمانی برای عملیات های در سطح پیدا نظام وجود نداشت را اضافه می کند. سری ALADIN به همراه نیرو های آلمان و هلند در افغانستان حضور داشته است. این محصول روی خودروی شناسایی ارتش آلمان هم نصب شده که توانایی های تاکتیکی ALADIN برای نیرو های مکانیزه را بالا می برد.

 

 

طول حدود 1.5 متر، طول بال ها 1.4 متر و ارتفای آن 0.35 متر است. وزن ALADIN به 3.2 کیلوگرم می رسد و توسط یک موتور الکتریکی DC که از یک مجموعه باتری لیتیوم یون پلیمری نیرو می گیرد، حرکت می کند. حداکثر سرعت آن 90 کیلومتر بر ساعت است و برد آن به 15 کیلومتر می رسد. مداومت پروازی ALADIN حدود 1 ساعت است و تا ارتفاع 300 متری پرواز می کند. وزن واحد کنترل زمینی (GCU) حدود 17 کیلوگرم است و توسط پیاده‌نظام حمل می شود. کیت ALADIN از 2 قاب تشکیل شده و در کمتر از 5 دقیقه آماده پرواز می شود. Up-link آن از طریق یک کانال باند UHF  و down-link از طریق کانال باند C صورت می گیرد.

ظاهر ALADIN همانند هواپیماهای متعارف یک بدنه در مرکز دارد که بیشتر جرم آن را به خود اختصاص می دهد. یک میله دمی نازک واحد دم T مانند آن را در عقب به بدنه متصل می کند. ملخ 2 پره در دماغه پهپاد نصب شده و سامانه های اپتیکی (رله ویدئویی با قابلیت تصویربرداری در روز و شب) در قسمت شکم قرار دارد. بال های اصلی به بالای بدنه متصل اند.

 

 

با اینکه کنترل ALADIN معمولا از طریق ریموت صورت می گیرد، اما این سری از پهپاد توانایی دنبال کردن مختصات GPS از پیش تعیین شده را دارد. ALADIN از طریق منجنیق یا با دست پرتاب می شود و بازیابی از طریق فرود روی یک سطح نسبتا نرم است.

 

مشخصات

- سال ورود به خدمت: 2005

- وضعیت: در حال خدمت

- تعداد فروند ساخته شده: 30

- سازنده: EMT Penzberg (آلمان)

- کشورهای مصرف کننده: آلمان، هلند

- نقش: جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد)

- طول: 1.53 متر

- طول بال ها: 1.45 متر

- ارتفاع: 0.35

- وزن: 3 کیلوگرم

- حداکثر وزن برخاست: 3 کیلوگرم (0 کیلوگرم ظرفیت بار)

– قوای محرکه: 1 موتور الکتریکی DC بدون جاروبک 12 ولت

- حداکثر سرعت: 90 کیلومتر بر ساعت

- ارتفاع پروازی: 4500 متر

- برد: 16 کیلومتر

- تسلیحات: ندارد. محموله شامل دوربین های ویدئویی شب و روز

- نسخه ها: Aladin (سری پایه)

 

 

منبع

[alrkhs 4,594]

به نام خدا

Forpost ISR

پهپاد جاسوسی-نظارت-شناسایی (2014)

 

 

تعداد کمی از قدرت های نظامی دنیا تجربه به کار گیری پهپاد ها در میدان های نبرد فعال مانند اسرائیل را دارند. بخشی از دلیل پیروزی آن ها بر سوریه در جنگ لبنان سال 1982، استفاده موثر از هواپیما های بدون سرنشین بود پس جای تعجب ندارد که اسرائیل در خط مقدم طراحی، توسعه و ساخت پهپاد های مدرن باشد و سایر کشور ها از آن الگوبرداری کنند. برای مثال، روسیه پهپاد IAI “Searcher” را به خدمت گرفته و این محصول اسرائیلی را تحت لیسانس و با نام Forpost می سازد. Forpost براساس نسخه بعدی این طرح یعنی Searcher II ساخته شده که نسل دوم این مدل است و در سال 1998 توسط IAI رونمایی شد.

پهپاد ها توانایی خود را در میدان های نبرد مدرن و به خصوص در برابر دشمنان کمتر پیشرفته ثابت کرده اند. این صنعت در حال رشد به صورت انفجاری، کالای محبوبی برای هر نیروی نظامی در سطح جهانی است و تعداد زیادی از تولید کنندگان به دنبال فروش محصولات خود به هر خریداری اند. یکسری از پهپاد ها سبک و دست پرتاب اند و بقیه کلاس متوسط و منجنیق پرتاب. بعضی پهپاد های انتحاری انفجاری اند، تعدادی بزرگتر و مانند هواپیما که توانایی پرواز در بالای منطقه مناقشه برای ساعت ها را دارند.

 

 

Forpost در رده جاسوسی-نظارت-شناسایی (ISR) قرار می گیرند.شکل و کاربرد آن مشابه سری پهپاد های Searcher است. بال های تکی اصلی در بالای بدنه نصب شده اند. یک محفظه بار داخلی تجهیزات ماموریتی را حمل می کند. یک سامانه اپتیک در بخش شکمی بدنه دیده می شود و سامانه راداری در پشت هواپیما مشخص است. موتور 47 اسب بخاری در عقب بدنه قرار دارد که یک ملخ 3 پره را در آرایش pusher می چرخاند. Forpost میله های 2 تایی، واحد دم دوقلو وبخش زیرین چرخ دار مدل اصلی را حفظ کرده است.

 

 

مشخصات فنی این پهپاد با Searcher II برابر است. حداکثر سرعت 200 کیلومتر بر ساعت، مداومت پروازی 18 ساعتی و ارتفاع پروازی 6100 متری.

Forpost در نبرد هایی در اکراین و احتمالا سوریه شرکت کرده است.

در فوریه سال 2020، ارتش روسیه متعد به خرید سری پهپاد های Forpost-R ISR شد.

 

مشخصات

- سال ورود به خدمت: 2014

- وضعیت: در حال خدمت محدود

- تعداد فروند ساخته شده: 35

- سازنده: شرکت های دولتی (روسیه)

- کشورهای مصرف کننده: روسیه

- نقش: جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد)

- طول: 5.85 متر

- طول بال ها: 8.55 متر

- ارتفاع: 1.25 متر

- وزن: 350 کیلوگرم

- حداکثر وزن برخاست: 500 کیلوگرم (150 کیلوگرم ظرفیت بار)

– قوای محرکه: 1 موتور 47 اسب بخاری Limbach L550 که یک ملخ 3 پره را در آرایش pusher می گرداند

- حداکثر سرعت: 200 کیلومتر بر ساعت

- ارتفاع پروازی: 6100 متر

- برد: 100 کیلومتر

- تسلیحات: ندارد. محموله ماموریتی شامل اپتیک ها، حسگر ها و سامانه های جمع‌آوری اطلاعات

- نسخه ها: Forpost-R (سری پایه)

 

 

منبع

 

[alrkhs 4,594]

به نام خدا

General Atomics Guardian

هواپیمای بدون سرنشین (UAV) گشت دریایی (2006)

 

 

جنرال اتمیکس Guardian نسخه تغییر یافته مخصوص گشت دریایی از سری موفق MQ-9 ریپر است که در محافظت گمرکی و مرزی ایالات متحده (US CBP) خدمت می کند. CBP حداقل از 2 فروند این پهپاد مجهز به سامانه رادار دریایی SeaVue استفاده می کند. همچنین Guardian یک حسگر الکترواپتیکی مادون قرمز دریایی را حمل می کند. MQ-9 ریپر (با نام سابق پریدیتور B ) پهپاد گشتی مسلح با مداومت و ارتفاع بالا برای نیروی هوایی ایالات متحده (USAF) است که نیرو های استرالیا، بریتانیا، هلند و ایتالیا از آن استفاده می کنند و بیشتر از 100 فروند از آن ساخته شده است.

 

 

این هواپیما شکل و کاربرد مشابه ریپر شامل بال های اصلی مستقیم، باله های عمودی دمی V شکل و بخش دماغه برجسته دارد.البته، یک پاد مخصوص در بخش شکم بدنه قرار دارد و بالچه هایی در انتهای بالا نصب شده اند. Guardian توسط یک سامانه موتور متعارف (توربوپراپ Honeywell) نیرودهی می شود که یک ملخ 3 پره را در انتهای بدنه با آرایش pusher می گرداند. بخش زیرین با چرخ های جمع شونده به Guardian اجازه می دهد که در باند های آماده برخاست و فرود انجام دهد.

 

   

 

   

 

   

 

از Guardian در مرکز Cape Canaveral نیروی هوایی (فلوریدا) و مرکز هوایی Corpus Christi نیروی دریایی (تگزاس) استفاده می شود.

 

مشخصات

- سال ورود به خدمت: 2006

- وضعیت: در حال خدمت محدود

- تعداد فروند ساخته شده: 2

- سازنده: General Atomics Aeronautical Systems - ایالات متحده

- کشورهای مصرف کننده: ایالات متحده

- نقش: جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد)

- طول: 11 متر

- طول بال ها: 20 متر

- ارتفاع: 3.6 متر

- وزن: 2225 کیلوگرم

- حداکثر وزن برخاست: 4750 کیلوگرم (2525 کیلوگرم ظرفیت بار)

– قوای محرکه: 1 موتور 900 اسب بخاری توربوپراپ Honeywell TPE331-10

- حداکثر سرعت: 480 کیلومتر بر ساعت

- ارتفاع پروازی: 15200 متر

- برد: 1850 کیلومتر

- تسلیحات: ندارد. محموله ماموریتی شامل نظارت، جمع‌آوری داده و شناسایی

- نسخه ها: Guardian (سری پایه)

 

 

منبع

ویرایش شده در شهریور 0 توسط alrkhs

[alrkhs 4,594]

به نام خدا

General Atomics MQ-20 Avenger (Predator C)

هواپیمای بدون سرنشین رزمی (UCAV) (2016)

 

 

General Atomics Avenger (با نام قبلی پریدیتور C) از سری MQ-9 ریپر (Predator B سابق) توسعه یافته که خود از یافته های MQ-1 پریدیتور (Predator A) استفاده می کرد، و به عنوان هواپیمای بدون سرنشین رزمی واقعی معرفی شده که نشان می دهد نقش آن از پهپاد های قبلی بیشتر است. Avenger نسخه بهتر و کشنده تر پهپاد های پریدیتور است که اگر فناوری آن متاسب با هزینه هایش باشد، می تواند خدمتی طولانی و سالم در ارتش آمریکا داشته باشد. اولین پرواز آن در چهارم آپریل سال 2009 تکمیل شد. پیمان کار اصلی، General Atomics Aeronautical Systems از سن دیگو کالیفرنیا است.

 

 

پریدیتور A (MQ-1) زندگی خود را به عنوان یک پلتفرم شناسایی آغاز کرد و بعد ها تغییراتی کرد تا بتواند موشک های ضد تانک هلفایر را حمل کند. پریدیتور B (MQ-9 ریپر) نسل دوم پریدیتور بود که از ابتدا برای حمل تسلیحات توسعه یافته داده شده بود اما توانایی های فنی بهتری هم داشت. نسل سوم پریدیتور (Predator C، Avenger) هم راستای جنگنده های نسل پنجم است. با این هم کاری، نیروی هوایی ایالات متحده بسیار جلوتر از سایر نیرو ها خواهد بود. یکی از جنبه های مثبت Avenger جدید، استفاده از زیرساخت های زمینی Predator A و Predator B است که به همین دلیل ارتش ایالات متحده فقط به Avenger و نرم‌افزار های جدید نیاز دارد (مانند سایر نسخه های پریدیتور).

 

 

چیزی که Avenger را از مدل های قبلی پریدیتور متفاوت می کند، استفاده از موتور جت و پنهانکار بودن آن است. مدل اولیه و پریدیتور های بعد از آن از سامانه های موتوری ملخی pusher استفاده می کردند که به یک موتور احتراقی متصل بود. استفاده Avenger از یک موتور Pratt & Whitney PW545B با 21 کیلونیوتن رانش، باعث تکامل قابل توجه در خانواده پریدیتور شده است.  ظاهر آن تنومندتر و ترسناک‌تر است، بسیار متفاوت از قامت شکننده MQ-1 و MQ-9. مشخصات فنی آن شامل حداکثر سرعت بیشتر از 740 کیلومتر بر ساعت و ارتفاع عملیاتی 18000 متر (قابل مقایسه با جنگنده های نظامی) است. مداومت آن 20 ساعت است اما در صورت اضافه شدن یک مخزن سوخت داخلی که فضای محفظه بمب را محدود می کند، افزایش می یابد. مخزن سوخت داخلی حدود 2 ساعت به زمان پرواز Avenger اضافه می کند.

 

 

در خارج، Avenger طراحی صاف و مدرنی دارد، مشابه هواپیما های پنهان کار لاکهید مارتین مثل F-22 و F-35. ترکیبی از منحنی ها و زاویه های تیز این پهپاد، سیگنال های راداری که به دنبال رهگیری آن اند را منحرف می کند. بخش جلویی بدنه عاری از هرگونه امکاناتی و شبیه یک پوزه بدون کابین خلبان است. بال های 20 متری مقداری به عقب متمایل اند و در میانه بدنه نصب شده اند. از آنجایی که Avenger با باله های عمودی Y شکل طراحی شده، هیچ بال افقی در آن وجود ندارد. باله های عمودی شکل و کارایی بال های افقی و عمودی را مانند هواپیما های متعارف بر عهده دارند. گاز های موتور از طریق یک مجرای کوچک S شکل در عقب بدنه خارج می شوند تا اثر گرمایی آن کاهش یابد. ورودی هوا توسط یک پنل کوتاه از سطح زیرین جدا می شود که از دریچه خروجی عبور می کند.

 

    

 

Avenger به رادار های روزنه مصنوعی (SAR) Lynx توسعه داده شده توسط جنرال اتمیکس و حسگر نظارتی منطقه وسیع AESA است. این حسگر از یک سامانه برگرفته شده که جزو بخشی از سامانه هدف گیری الکترواپتیکی (EOTS) F-35 لایتنینگ II است. پرتاب و بازیابی این پهپاد از طریق یک باند فرود مرسوم است و از یک بخش زیرین 3 تایی که از 2 پایه فرود اصلی و یک پایه فرود در دماغه تشکیل می شود، استفاده می کند.

Avenger از محفظه بمب داخلی استفاده می کند تا اثر راداری خود را به حداقل برساند. سامانه موشک ضد تانک AGM-114 هلفایر (مشابه بالگرد Hughes AH-64 آپاچی)، بمب های هدایت لیزری GBU-24 Paveway III، JDAM (مهمات مشترک حمله مستقیم) GBU-31 (که بمب های پرتابی را هدایت پذیر می کند)، بمب های کوچک GBU-38 (بمب هایی که برای توانایی حمل مهمات هواپیما ها طراحی شده اند) را حمل می کند. تسلیحات محفظه داخلی را می توان با حسگر ها، تجهیزات الکترونیکی و راداری جایگزین کرد.

در ژوئیه سال 2016، برنامه ریزی شد تا نسخه ارتقا یافته ای از پهپاد Avenger با 3 متر اضافه شدن طول بال در سپتامبر 2016 برای اولین بار پرواز کند.

در نوامبر سال 2016، اعلام شد که جنرال اتمیکس اولین پرواز پهپاد Avenger را به اتمام رسانده است. بال های جدید و بزرگ‌تر، مداومت پروازی آن را از 15 به 20 ساعت افزایش دادند.

در دسامبر سال 2020، یک فروند پهپاد Avenger شرکت جنرال اتمیکس با کد های DARPA به طور خودکار پرواز کرد.

در ژوئن سال 2021، یک پهپاد MQ-20 Avenger با سامانه پرواز خودکار Skyborg نیروی هوایی ایالات متحده با موفقیت پرواز کرد.

 

مشخصات

- سال ورود به خدمت: 2016

- وضعیت: در حال توسعه

- تعداد فروند ساخته شده: 8

- سازنده: General Atomics Aeronautical Systems - ایالات متحده

- کشورهای مصرف کننده: ایالات متحده، کانادا (سفارش داده شده)، هند (سفارش داده شده)

- نقش: حمله زمینی (هدایت بمب های هواپایه برای نابودی اهداف زمینی توسط تیر بمب موشک و راکت)، پشتیبانی هوایی نزدیک (توسعه داده شده برای عملیات در نزدیکی عناصر فعال زمینی دشمن توسط انواعی از مهمات هوا به زمین)، جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، نیروهای ویژه (شناسایی عناصر و ماموریت های نیروهای ویژه/عملیات های ویژه)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد)

- طول: 12.5 متر

- طول بال ها: 20.12 متر

- وزن: 4650 کیلوگرم

- حداکثر وزن برخاست: 8255 کیلوگرم (3605 کیلوگرم ظرفیت بار)

– قوای محرکه: 1 موتور توربوفن Pratt & Whitney Canada PW545B با رانش 21 کیلونیوتن

- حداکثر سرعت: 740 کیلومتر بر ساعت

- سرعت کروز: 650 کیلومتر بر ساعت

- ارتفاع پروازی: 18288 متر

- برد: 5835 کیلومتر

- تسلیحات: مهمات داخل محفظه سلاح داخلی شامل هرکدام از موشک های ضد تانک AGM-114 هلفایر، بمب های هدایتی GBU-24 Paveway III، بمب های هدایتی JDAM GBU-31، بمب های کوچک GBU-38، مخزن سوخت که 2 ساعت به مداومت پروازی اضافه می کند

- نسخه ها: "MQ-20 "Avenger (پریدیتور C،سری پایه)، Sea Avenger (مخصوص نیروی دریایی)، Avenger ER (بال هایی با طول 23.2 متر، ظرفیت سوخت بیشتر، حمل محموله کمتر، افزایش مداومت به 20 ساعت)

 

 

منبع

 

[alrkhs 4,594]

به نام خدا

Ghods Ababil

هواپیمای بدون سرنشین شناسایی (UAV) (1995)

 

ابابیل 1

حوزه هواپیما های بدون سرنشین زمانی قلمرو ارتش اسرائیل و ایالات متحده محسوب می شد. اما در دهه 1990 تمام قدرت های نظامی بزرگ شروع به توسعه پهپاد بومی برای انواع سرویس های میدان نبرد (شناسایی، نظارت و هجومی) کردند. حتی در عصر ارتباطات دیجیتال و ماهواره ها هم پهپاد ها مزیت هایی دارند. در مقایسه با جنگنده های مدرن چند منظوره، پهپاد ها هزینه ساخت، عملیات و نگهداری نسبتا پایینی دارند، نیاز به قرار دادن خلبان در معرض خطر پدافند هوایی و زمینی دشمن ندارند و توانایی ارزیابی بی وقفه میدان نبرد را ارائه می دهند (ماهواره ها حتما باید در مدار و بالای منطقه در حال نظارت باشند که این اتفاق فقط 1 بار در هر 24 ساعت ممکن می شود). به این ترتیب، پهپاد ها روش جنگ در آینده نزدیک و فراتر از آن اند.

ابابیل شکل آیرودینامیک متعارفی دارد و بیش از هر چیزی به یک راکت بال دارشبیه است. بدنه فریم تیوبی شکل و دماغه ای مخروطی دارد. کانارد ها در سطح بالا و جلوی بدنه قرار دارند، در حالی که بال های اصلی در سطح پایین و انتهای بدنه نصب شده اند. موتور در انتها جای گرفته و یک ملخ 2 پره را در آرایش pusher می چرخاند. یک بال دمی عمودی حسن ختام عناصر طراحی آن است. درباره ی مشخصات فنی، حداکثر برد 241 کیلومتر، شعاع کمی بیش از 150 کیلومتر، ارتفاع پروازی 4200 متر و حداکثر سرعت 270 کیلومتر بر ساعت گزارش شده است. قرار نیست طراحی این پهپاد جایزه طراحی ببرد اما درگیری عملیاتی آن در منطقه توجه وزارت دفاع ایالات متحده و هم پیمانان منطقه ای آمریکا را به خود جلب کرده است.

 

ابابیل B

ابابیل از طریق یک لانچر پنوماتیک در پشت یک کامیون بنز 911 پیکربندی شده پرتاب می شود. این پهپاد همچنین توانایی پرتاب از دریا با کمک راکت را نیز دارد. از آنجایی که ابابیل هیچ بخش زیرینی ندارد، توسط میله ها و سامانه چتر نجات ساخته شده در صنایع تولیدی ایران بازیابی می شود. بسته به مدل و ماموریت تعریف شده، ابابیل می تواند ترکیب های مختلفی از تجهیزات نظارتی را حمل کند. یک مجموعه ارتباطی یکپارچه امکان ایجاد لینک داده مستقیم بین اپراتور زمینی و پهپاد را فراهم می کند. سامانه هدایتی شهید نوروزی محصول بومی ایران است. سیستم آشکارساز برپایه مادون قرمز و دوربین های تلویزیونی CCD بخشی از کار های داخلی اند. ابابیل در نقش هجومی می تواند 40 کیلوگرم سرجنگی حمل کند. این نسخه خاص سرجنگی را تا رسیدن به هدف حمل می کند کخ منجر به از دست رفتن پهپاد می شود (برخلاف پریدیتور و ریپر آمریکایی که موشک های هلفایر را شلیک می کنند). نسخه های مخصوص دیگری هم وجود دارند.

از ابابیل در جنگ لبنان، جنگ عراق، جنگ های داخلی سودان، سوریه و عراق استفاده شده است.

 

ابابیل 3

به گفته منابع اسرائیلی، حزب الله 12 فروند از این پهپاد را از ایران دریافت کرده بود که 3 فروند آن ها در طول جنگ 2006 لبنان توسط جنگنده های اسرائیلی سرنگون شدند. یکی از ابابیل ها هم در شانزدهم مارس سال 2009 توسط F-16 Fighting Falcon جنرال اتمیکس در عراق (96 کیلومتری شمال بغداد در نزدیکی بلاد روز) مورد اصابت قرار گرفت.

 

قاصف 1

تعداد 500 فروند ساخته شده تخمینی است.

 

مشخصات

- سال ورود به خدمت: 1995

- وضعیت: در خدمت

- تعداد فروند ساخته شده: 500

- سازنده: صنایع هوایی قدس/هسا - ایران

- کشورهای مصرف کننده: ایران، عراق، سودان، سوریه – مصرف کننده های غیر دولتی: حماس، حوثی ها، حزب الله، کتائب حزب الله، ارتش ملی لیبی

- نقش: حملات زمینی (هدایت بمب های هواپایه برای نابودی اهداف زمینی توسط تیر بمب موشک و راکت)، جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد)

- طول: 2.88 متر

- طول بال ها: 3.25 متر

- ارتفاع: 0.91 متر

– قوای محرکه: 1 موتور پیستونی که یک ملخ 2 پره را در آرایش pusher می گرداند

- حداکثر سرعت: 370 کیلومتر بر ساعت

- ارتفاع: 30000 متر

- برد: 120 کیلومتر

- تسلیحات: سر جنگی هدایت پذیر (کل پهپاد از دست می رود)

- نسخه ها: Ababil (سری پایه)، Ababil-B (پهپاد هدف)، Ababil-S / Ababil-R (پهپاد نظارتی)، Ababil-T (مدل هجومی برد کوتاه تا متوسط)، Ababil-II (مدل پایه سال 1999)، Ababil-III، Ababil-V (پهپاد شناسایی و نظارتی تاکتیکی برد متوسط)، Ababil-CH (طراحی 2 میله ای، ابعادی بزرگ‌تر از Ababil-T)، Qasef-1 (مهمات با مداومت بالا براساس سری Ababil-2، دارای سر جنگی)

 

 

منبع

ویرایش شده در شهریور 0 توسط alrkhs

[alrkhs 4,594]

به نام خدا

Ghods Mohajer / Mersad (Migrant)

هواپیمای بدون سرنشین (UAV)/ پهپاد شناسایی (1981)

 

SANZT Arpia

مهندسان برای ساخت پهپاد بومی برای ارتش تلاش بسیاری نموده اند. این پهپاد ها شامل انواع جاسوسی، نظارت، شناسایی (ISR) و پهپاد های رزمی مسلح اند. مهاجر یک پهپاد جمع‌آوری داده است. ایران، سوریه، ونزوئلا (مهاجر 2 را به صورت بومی و با نام SANZT Arpia تولید می کند) و همچنین نیرو های حزب الله از این پهپاد استفاده می کنند. مهاجر، 4 گونه اصلی دارد.

نیاز به سامانه های ISR از زمان جنگ ایران و عراق در دهه 1980 احساس می شد و صنایع ایرانی را وادار کرد که راه حلی بومی برای ارتش ارائه دهند. در نتیجه در اوایل این دهه تعداد زیادی نمونه اولیه ساخته شد و نمونه های عملیاتی در میدان نبرد بین 2 همسایه مورد استفاده قرار گرفتند. سری اولیه نام مهاجر-1 را به خود گرفت و خط پهپاد های مهاجر که تا اکنون مورد استفاده قرار می گیرند را آغاز کرد. به جز استفاده در نقش ISR، گفته می شود که بعضی مدل های مورد استفاده در جنگ در واقع مسلح به راکت بودند تا به اهداف زمینی حمله کنند.

 

مهاجر 1

از پس این فعالیت ها، گونه ای پیشرفته‌تر با برد بیشتر و مسیریابی ارتقا یافته ساخته شد. نام مهاجر-2 برای این مدل انتخاب و به صورت انبوه برای ارتش ایران تولید شد. مهاجر-2 حدود 3 متر طول داشت و طول بال های آن به 3.8 متر می رسید. سامانه پیشرانه آن از یک موتور 2 زمانه سری WAE-342 تشکیل می شد که 25 اسب بخار قدرت تولید می کرد و یک ملخ 2 پره را در آرایش pusher می چرخاند (ملخ در انتهای سازه هوایی قرار دارد). بدنه در کل تیوبی شکل بود و بال های اصلی مستقیم آن در میانه بدنه قرار گرفته بود (انتهای بال ها صاف بود). بخش دمی از 2 میله تشکیل می شد و یک صفحه افقی میان 2 باله عمودی قرار داشت. سامانه های اپتیکی روی یک برجستگی چرخان زیر دماغه نصب شده بودند. از ویژگی های فنی مهاجر می توان به حداکثر سرعت 161 کیلومتر بر ساعت، برد بیش از 145 کیلومتر، ارتفاع پروازی 3350 متری و مداومت 6 ساعته اشاره کرد.

 

مهاجر 2

پیشرفت های این سری منجر به تولید مهاجر-3 شد که برد و توانایی های میدان نبرد بیشتری داشت. فعالیت های بیشتر برای ساخت نسخه ای پیشرفته‌تر باعث به وجود آمدن مهاجر-4 شد که خود 2 زیر مدل داشت. مهاجر-4 با اینکه فرم کلی و توانایی های مهاجر-2 را حفظ کرده بود اما بدنه ی جعبه ای تری داشت و از چرخ های سه تایی بهره می برد. در انتهای بال های اصلی، بالچه هایی رو به بالا دیده می شوند.

 

 

مهاجر 4                                                                                                                                                      مهاجر 4B

مجموعه پهپاد های مهاجر به اقدامات ایران (و متحدانش) در منطقه ای که دائما درگیر جنگ و مشکلات قبیله ای/سیاسی است، می افزاید. ارتقا این پهپاد همچنان ادامه دارد و نسخه های بهتر ساخته و آزمایش می شوند. بی شک، این سری کمک زیادی به پیشبرد صنعت هوایی بومی برای ایجاد صنعت پهپادی پایدار در ایران کرده است. پهپاد مهاجر با نام مرصاد هم شناخته می شود.

 

مهاجر 6

 

مشخصات

- سال ورود به خدمت: 1981

- وضعیت: در خدمت

- تعداد فروند ساخته شده: 400

- سازنده: صنایع هوایی قدس - ایران

- کشورهای مصرف کننده: ایران، سوریه، ونزوئلا – مصرف کننده های غیر دولتی: حزب الله، ارتش ملی لیبی

- نقش: حملات زمینی (هدایت بمب های هواپایه برای نابودی اهداف زمینی توسط تیر بمب موشک و راکت)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد)

- طول: 3.12 متر

- طول بال ها: 5.3 متر

- وزن: 85 کیلوگرم

- حداکثر وزن برخاست: 175 کیلوگرم (90 کیلوگرم ظرفیت بار)

– قوای محرکه: 1 موتور WAE342/3w که یک ملخ 2 پره را در آرایش pusher می گرداند (مهاجر-4) (بسته به مدل های مختلف متفاوت است)

- حداکثر سرعت: 165 کیلومتر بر ساعت

- برد: 100 کیلومتر

- تسلیحات: از آنجایی که محموله آن تجهیزات شناسایی است معمولا مسلح نیست. گفته می شود بعضی گونه ها مسلح به RPG اند

- نسخه ها: Mohajer (سری پایه)، Mohajer-1 (مدل اولیه سال 1981)، Mohajer-2 (نسخه ارتقا یافته، برد بیشتر، دارای خلبان خودکار)، Mohajer-2N ("Novin") (نسخه ارتقا یافته و مدرن شده، برد بیشتر، مجموعه اپتیکی بیشتر، مدل سال 2014)، Mohajer-3 (بدنه بازطراحی شده و تخت، برد افزایش یافته)، Mohajer-4 (بدنه و بال های بازطراحی شده، افزایش برد و ارتفای پروازی)، Mohajer-4(B) (نسخه فتوگرامتری با توانایی نقشه برداری هوایی)، Mohajer-4 "Hodhod A/100"، Mohajer-4 "Shahin"، SANT "Arpia" (نسخه ونزوئلایی که گمان می رود برپایه Mohajer-2 ایرانی باشد)

 

 

منبع

 

ویرایش شده در شهریور 0 توسط alrkhs

[alrkhs 4,594]

به نام خدا

Griffon Aerospace MQM-170 Outlaw

پهپاد هدف/ISR/آموزشی (2004)

 

Outlaw G2

Griffon Aerospace MQM-170A "Outlaw" که به عنوان هواپیمای بدون سرنشین ارزان قیمت توسعه داده شده، در ارتش و نیروی دریایی ایالات متحده برای تمرینات پدافند هوایی مورد استفاده قرار می گیرد. Griffon Aerospace در سال 1993 توسط مهندس Larry French در مدیسون آلاباما تاسیس شد. French شرکتش را پس از موفقیت در توسعه یک هواپیمای 6 سرنشینه تک موتوره 2 باله (Lionheart) تاسیس کرد. فروش این هواپیما باعث شد French وارد حوزه پهپادی شود.

Outlaw در جولای سال 2004 معرفی شد و از آن زمان در خط تولید بوده است. تا کنون تعداد فروند های ساخته شده از 3000 فروند عبور کرده است.

 

  

Outlaw G-2                                                                                                                                                Outlaw G-1

Outlaw از طرح هواپیما های متعارف شامل بدنه بلند و باریک، بال های اصلی تکی و واحد دم V شکل استفاده می کند. بدنه هواپیما مجموعه اویونیک، ذخیره سوخت و موتور را در خود جای می دهد. دم V شکل از 2 باله عمودی رو به بیرون تشکیل می شود. همانند بسیاری از پهپاد های ملخی، Outlaw از یک ملخ 2 پره در آرایش pusher برای حرکت رو به جلو استفاده می کند. توان پهپاد از یک موتور پیستونی 2 سیلندر 4 زمانه 3W-150i با قدرت 17 اسب بخار تامین می شود.

 

  

MQM-170A                                                                                                                                               Outlaw G-1

Outlaw معمولا از طریق یک سامانه منجنیق پنوماتیک پرتاب می شود اما می تواند با کمک چرخ های سه‌گانه خود از باند های فرود هم استفاده کند. Outlaw را همچنین می تواند با وجود چرخ هایش از منجنبق پرتاب کرد تا در هنگام بازگشت با چرخ هایش فرود بیاید (این ویژگی هنگام حمل محموله های حسگر یا اپتیک گران‌قیمت بسیار کاربردی است). کنترل هواپیما از طریق نقاط از پیش تعیین شده GPS یا کنترل دستی توسط اپراتور زمینی صورت می گیرد. برد عملیاتی آن به 111 کیلومتر می رسد.

 

  

Outlaw G-2                                                                                                                                                Outlaw G-1

محموله ماموریتی Outlaw متغیر است تا متناسب با نیاز مشتری (و ماموریت) باشد. محموله می تواند تا 18 کیلوگرم برسد و محفظه هایی در نزدیکی مرکز بدنه برای حمل تجهیزات و ذخیره سوخت استفاده می شود.

Griffon Aerospace خط کاملی از پهپاد ها شامل پهپاد مشابه Broadsword (بزرگ‌تر از نظر ابعاد)، پهپاد با مشخصات بالای Outlaw G2 با بال های نصب شده در بالا و واحد دمی V شکل، و پهپاد تاکتیکی Outlaw SeaHunter با 2 موتور و 2 میله دمی می شود.

 

مشخصات

- سال ورود به خدمت: 2004

- وضعیت: در خدمت

- تعداد فروند ساخته شده: 3000

- سازنده: Griffon Aerospace (ایالات متحده)

- کشورهای مصرف کننده: ایالات متحده

- نقش: جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، تمرینی (توسعه داده شده برای استفاده شدن به عنوان تمرین گر برای خلبانان دانش آموز (معمولا زیر نظر مربی))، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد)

- طول: 2.7 متر

- طول بال ها: 4.15 متر

- وزن: 54 کیلوگرم

– قوای محرکه: 1 موتور پیستونی 2 سیلندر 3W-150i که یک ملخ 2 پره را با آرایش pusher در انتهای بدنه می گرداند

- حداکثر سرعت: 195 کیلومتر بر ساعت

- ارتفاع پروازی 4900 متر

- برد: 220 کیلومتر

- تسلیحات: ندارد. حداکثر 18 کیلوگرم ممحموله ماموریتی

- نسخه ها: MQM-170 "Outlaw" (سری پایه)، MQM-170A (نام ارتش ایالات متحده روی سامانه های اولیه)، Outlaw G2 (پلتفرم به روز رسانی شده با سازه هوایی بزرگ‌تر و ساختار بال تقویت شده، افزایش توانایی های ماموریتی با محموله، مداومت و چابکی بیشتر)

 

 

منبع

[alrkhs 4,594]

به نام خدا

Gyrodyne QH-50 DASH

بالگرد پهپادی ضد زیردریایی (1963)

 

 

نیروی دریایی ایالات متحده برای مقابله با نیروی رو به گسترش زیردریایی های شوروی در اواخر دهه 1950 و اوایل دهه 1960 برنامه "توانبخشی و مدرن سازی ناوگان" (FRAM) را تصویب کرد که به کشتی های جنگی دوران جنگ جهانی دوم اجازه می داد به سرعت و متناسب برای خدمت آینده به عنوان شکارچی زیردریایی مدرن سازی شوند. از آنجایی که کشتی های دوران جنگ برای رزم سطحی طراحی شده بودند، این برنامه برای پیکربندی بخش های موجود جهت تبدیل شدن به پلتفرم های جنگ ضد زیردریایی (ASW) موثر، تعیین شده بود. پیش کسوتانی مثل USS Laffey (DD-724) این تغییر را تجربه کردند و بخشی از این توانایی های تقویت شده شامل امکاناتی برای کنترل پهپاد بدون سرنشین Gyrodyne QH-50 "DASH" (پهپاد بالگردی ضد زیردریایی) بود.

 

 

755 نسخه از این مدل ساخته شد و تا مدتی دراختیار نیروی دریایی و ارتش ایالات متحده و همچنین نیرو های دفاع شخصی دریایی ژاپن قرار داشت. تولید آن از سال 1962 تا 1969 ادامه داشت و ورود به خدمت آن در سال 1963 اتفاق افتاد. اولین پرواز این بالگرد در سال 1959 ثبت شد.

Gyrodyne پهپاد DASH را براساس روتورسیکلت RON (سامانه بالگرد سرنشین دار یک نفره پیش آهنگی که برای نیروی دریایی ایالات متحدده و به خصوص USMC توسعه داده شده بود و اولین بار در سال 1955 پرواز کرد) ساخت. این بالگرد خود از Bendix Model 2C تکامل یافته بود و 10 فروند از آن ساخته شد. بالگرد بدون سرنشین جدید از عرشه کشتی های جنگی پرواز می کند و به عنوان دارایی نظامی جند بار مصرف (بسیاری از اجزای آماده در ساخت آن به کار برده شده اند)، با نام DSN-1 بود و توسط یک موتور پیستونی Porsche YO-95-6 با قدرت 72 اسب بخار به حرکت در می آمد. 1 جفت ملخ 2 پره اصلی هم محور (که گشتاور همدیگر را خنثی می کنند) در بالای بدنه و روی یک دکل قرار گرفته است. بدنه هواپیما در اصل خود موتور بود و از هیچ پوسته ای استفاده نمی شد. بخش زیرین از ترکیب میله ای تشکیل می شد که برای عملیات از عرشه به اندازه کافی مقاوم بود. تسلیحات اولیه  فقط شامل یک تورپدو سری Mark 43 می شد. DSN-1 مدل پیش تولید بود و 9 فروند از آن تکمیل شد.

 

 

کنترل آن توسط یک اپراتور از راه دور انجام می شد که فعالیت های برخاست و فرود را مدیریت می کرد و اپراتور دوم کنترل عملیات اصلی را بخش مرکز اطلاعات رزمی کشتی بر عهده داشت. هواپیما های اولیه، دوربین حمل نمی کردند، به همین دلیل عملیات های پس از برخاست عملا کورکورانه انجام می شدند.

 

    

 

پس از آن، DSN-2 ساخته شد  که به 2 موتور Porsche برای افزایش قدرت مجهز بود اما همچنان فقط یک تورپدو حمل می کرد. DSN-2 که یک نمونه پیش تولید محسوب می شد، فقط 3 نمونه از آن ساخته شد.

DSN-3 به موتور توربوشفت Boeing T50-4 مجهز شد که با افزایش قدرن (300 اسب بخار) به آن اجازه می داد 2 تورپدوی Mark 43 را با خود به میدان نبرد ببرد. 373 نسخه از این مدل ساخته شد.

پس از بازترکیبی ارتش ایالات متحده در سال 1962، سری DSN به QH-50 تغییر نام پیدا کرد و باعث شد DSN-1 به QH-50A، DSN-2 به QH-50B، و DSN-3 به QH-50C تبدیل شود. QH-50D از موتور توربوشفت 365 اسب بخاری Boeing T50-12 استفاده می کرد و 377 نسخه از آن ساخته شد.

 

 

 

مدل QH-50DM درواقع 10 پهپاد DASH با موتور های بوئینگ تغییر یافته بودند و به عنوان پلتفرم شناسایی برای ارتش ایالات متحده ساخته شدند. این پهپاد ها در جنگ ویتنام (1955 تا 1975) از سپتامبر 1959 تا آپریل 1975 مورد استفاده قرار گرفتند (برنامه DASH به صورت رسمی در سال 1969 به پایان رسید).

YQH-50E مجموعه ای از 3 پهپاد DASH بود که 2 موتور Allison T63-A-5A روی آن ها قرار داشت. قرار بود QH-50F نام خدمتی آن باشد اما این مدل هرگز به خدمت گرفته نشد. QH-50H نسخه دیگری بود که 2 موتور، ملخ های عریض و بدنه بزرگتری داشت. اگرچه هیچ وقت وارد خدمت نشد.

نیروی دریایی ژاپن از 20 پهپاد DASH در چندین گروه ناوشکن های خود استفاده می کرد. این موضوع تا سال 1977 ادامه داشت.

 

مشخصات

- سال ورود به خدمت: 1963

- تعداد فروند ساخته شده: 755

- سازنده: شرکت Gyrodyne (ایالات متحده)

- کشورهای مصرف کننده: ژاپن، ایالات متحده

- نقش: جنگ ضد زیردریایی (مجهز برای جستجو، رهگیری و درگیر شدن با عناصر زیرسطحی دشمن تسلیحات مخصوص)، ضد کشتی (مجهز برای جستجو، رهگیری و درگیر شدن با عناصر سطحی دشمن توسط کسب اطلاعات بصری، پشتیبانی از رادار و تسلیحات موجود)، نیروی دریایی (توانایی برخاست از زمین و ناو برای انجام عملیات های روی دریا در انواع نقش های دریایی هنگام پشتیبانی شدن توسط عناصر سطحی هم پیمانان)، جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد)

- طول: 3.95 متر

- طول بال ها: 6.1 متر

- ارتفاع: 2.95 متر

- وزن: 525 کیلوگرم

- حداکثر وزن برخاست: 1035 کیلوگرم (510 کیلوگرم ظرفیت بار)

– قوای محرکه: 1 موتور توربوشفت Boeing T50-BO-8A با قدرت 300 اسب بخار که 2 ملخ 2 پره اصلی را در یک محور می چرخاند

- حداکثر سرعت: 148 کیلومتر بر ساعت

- ارتفاع پروازی 5000 متر

- برد: 132 کیلومتر

- سرعت افزایش ارتفاع: 573 متر بر دقیقه

- تسلیحات: 1 یا 2 تورپدوی سری Mk 44 یا Mk 46

- نسخه ها: QH-50 (سری پایه)، DSN-1 (فرم اولیه، مدل پیش تولیدی، 9 نمونه تکمیل شدند، مجهز به یک موتور پیستونی Porsche YO-95-6 با قدرت 72 اسب بخار)، DSN-2 (فرم دوم، مدل پیش تولید، 3 نمونه تکمیل شدند، مجهز به 2 موتور Porsche)، DSN-3 (فرم سوم، مدل تولیدی، 373 نمونه تکمیل شدند، 1 موتور توربوشفت 255 اسب بخاری Boeing T50-4)، QH-50A (تغییر نام از DSN-1 در سال 1962)، QH-50B (تغییر نام از DSN-2 در سال 1962)، QH-50C (تغییر نام از DSN-3 در سال 1962)، QH-50D (موتور توربوشفت 365 اسب بخاری Boeing T50-12، 377 نسخه تحویل داده شد)، QH-50DM (مدل شناسایی ارتش ایالات متحده برای جنگ ویتنام، 10 نسخه تغییر یافته)، YQH-50E (مدل توسعه ای با موتور Allison T63-A-5A، 3 نسخه تکمیل شد)، QH-50F (مدل پیشنهادی برای YQH-50E)، QH-50H (مدل 2 موتوره QH-50F پیشنهادی، ملخ های اصلی عریض تر، بدنه بزرگ‌تر)

 

 

منبع

 

[alrkhs 4,594]

به نام خدا

HAI E1-79 Pegasus (series)

سامانه هوایی بدون سرنشین شناسایی (UAS) (1992)

 

 

HAI E1-79 "Pegasus" یک سامانه هوایی بدون سرنشین (UAS) یونانی است که توسط برند مادر صنایع هوانوردی Hellenic (HAI) توسعه و ساخته شده است. این هواپیما در نقش جاسوسی-نظارت-شناسایی (ISR) میدان نبرد است که از زمان ورود به خدمت به صورت محدود تولید شده است. توسعه Pegasus به صورت مشترک توسط KETA (مرکز تحقیق و توسعه نیروی هوایی Hellenic) و HAI در سال 1979 شروع شد. اولین نمونه اولیه در سال 1982 پرواز کرد. Pegasus از این سال مدت زمان زیادی را صبر کرد تا در سال 1992 به صورت رسمی وارد خدمت شود.

 

 

Pegasus با استاندارد های UAS، متعارف است؛ ترکیب 2 میله ای و ملخ با آرایش pusher، به همراه بدنه با طرفین صاف و بال های نصب شده در بالا. 2 میله از انتهای عقبی بال های اصلی مبدا می گیرند و به بال های دمی عمودی ختم می شوند که توسط یک صفحه افقی به هم متصل اند. بخش زیرین از چرخ های سه‌گانه تشکیل شده است که در طول پرواز ثابت می مانند. بالای بدنه یک قسمت بیرون زده وجود دارد که به شکل دیسک است. یک برجک تغییر پذیر در زیر بدنه اصلی، تجهیزات حسگر و دوربین را در خود جای می دهد.

 

 

Pegasus از نظر ابعاد، 2.1 متر طول و حدود 5 متر طول بال دارد که نسبتا کوچک است. این پهپاد با سامانه نیرودهی متعارف خود (ملخی که با آرایش pusher گردانده می شود) می تواند به سرعت 161 کیلومتر بر ساعت برسد. Pegasus با سوخت داخل خود مداومت 3.5 ساعته دارد.

Pegasus II نسخه بزرگ‌تر، سنگین تر و پیشرفته‌تر از پلتفرم Pegasus اولیه با توانایی های ماموریتی ارتقا یافته تر است. این مدل اولین بار در سال 2005 مشاهده شد و تا امروز تولید بسیار محدودی داشته است. طول آن به 4.3 متر و طول بال هایش به 6.2 متر افزایش یافته است. Pegasus II می تواند حدود 15 ساعت به صورت مداوم پرواز کند. نقش آن همانند نسخه اولیه، ISR است.

 

مشخصات

- سال ورود به خدمت: 1992

- تعداد فروند ساخته شده: 20

- سازنده: شرکت صنایع هوانوردی Hellenic/ کارخانه هواپیمایی دولتی - یونان

- کشورهای مصرف کننده: یونان

- نقش: جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد)

- طول: 4.3 متر

- طول بال ها: 6.2 متر

- وزن: 200 کیلوگرم

- حداکثر وزن برخاست: 250 کیلوگرم (50 کیلوگرم ظرفیت بار)

– قوای محرکه: 1 موتور متعارف در انتهای بدنه که 1 ملخ 2 پره را در آرایش pusher می چرخاند

- حداکثر سرعت: 160 کیلومتر بر ساعت

- برد: 2000 کیلومتر

- سرعت افزایش ارتفاع: 573 متر بر دقیقه

- تسلیحات: ندارد. تجهیزات ماموریتی به حسگر ها/دوربین ها برای نقش ISR محدود می شود

- نسخه ها: E1-79 "Pegasus" (سری پایه)، Pegasus II (نسخه بزرگ‌تر با وزن عملیاتی بیشتر، مشخصات عملیاتی بهتر)

 

 

منبع