تاپیک جامع وزیردفاع شهید دکتر مصطفی چمران تاپیک جامع وزیردفاع شهید دکتر مصطفی چمران (عکس ، خاطره ، فیلم و ... )

[zed 4,791]

چپی ها می گفتند «جاسوس آمریکاست. برای ناسا کار می کند.» راستی ها می گفتند «کمونیسته» هر دو برای کشتنش جایزه گذاشته بودند. ساواک هم یک عده را فرستاده بود ترورش کنند. یک کمی آن طرفتر دنیا، استادی سر کلاس می گفت: «من دانشجویی داشتم که به تازگی.../ وقتی جنگ آغاز شد، به فکر افتاد برود جبهه. نه توی مجلس بند می شد، نه وزارتخانه. رفت پیش امام...
سرويس دفاع مقدس «تابناک» ـ قطعا سخن گفتن درباره مردی بزرگ که همه هستی خویش را صرف تبلیغ اسلام و دفاع از هستی این آب و خاک کرد، از توان ما بیرون است، اما بی گمان، یادآوری ابعاد گوناگون شخصیت او می تواند در الگوسازی برای نسلی که دلش برای سرفرازی دین و سرزمینش می تپد، موثر باشد.

به امید تداوم راه آن سردار عشق و خلوص، در سالروز پر کشیدن و آرمیدنش در جوار الهی، سي خاطره از وی، به انگيزه سي امين سال شهادتش تقديم حضور مي شود:



1) پدرمان جوراب بافی داشت. چرخ جوراب بافی اش یک قطعه داشت که زود خراب می شد و کار می خوابید. عباس قطعه را باز کرد و یکی از رویش ساخت. مصطفی هم خوشش آمد و یکی ساخت. افتادن به تولید انبوه یک کارخانه کوچک درست کردند. پدر دیگر به جای جوراب، لوازم یدکی چرخ جوراب بافی می فروخت.

2) مدیر دبستان با خودش فکر کرد و به این نتیجه رسید که حیف است مصطفی در آن جا بماند. خواستش و بهش گفت برود البرز و با دکتر مجتهدی نامی که مدیر آنجاست صحبت کند. البرز دبیرستان خوبی بود، ولی شهریه می گرفت. دکتر چند سؤال ازش پرسید. بعد یک ورقه داد که مسأله حل کند. هنوز مصطفی جواب ها را کامل ننوشته بود که دکتر گفت: « پسر جان تو قبولی. شهریه هم لازم نیست بدهی».

3) سال دوم یک استاد داشتیم که گیر داده بود همه باید کراوات بزنند. سر امتحان، چمران کراوات نزد، استاد دو نمره ازش کم کرد. شد هجده، بالاترین نمره.

4) بورس گرفت. رفت آمریکا. پس از مدت کمی شروع کرد به کارهای سیاسی مذهبی. خبر کارهایش به ایران می رسید. از ساواک پدر را خواستند و بهش گفتند: «ما ترمی چهارصد دلار به پسرت پول نمی دهیم که برود علیه ما مبازه کند». پدر گفت: «مصطفی عاقل و رشیده. من نمی توانم در زندگیش دخالت کنم»، بورسیه اش را قطع کردند. فکر می کردند دیگر نمی تواند درس بخواند، برمی گردد.

5) کلاس عرفان گذاشته بود. روزی یک ساعت. همه را جمع می کرد و مثنوی معنوی می خواند و برایشان به عربی ترجمه می کرد. عربی بلد نبودم، اما هر جور بود، خودم را می رساندم به کلاس. حرف زدنش را خیلی دوست داشتم.

6) چپی ها می گفتند «جاسوس آمریکاست. برای ناسا کار می کند». راستی ها می گفتند «کمونیسته» هر دو برای کشتنش جایزه گذاشته بودند. ساواک هم یک عده را فرستاده بود ترورش کنند. یک کمی آن طرف تر دنیا، استادی سر کلاس می گفت: « من دانشجویی داشتم که همین اخیرا روی فیزیک پلاسما کار می کرد».

7) بعضی شب ها که کاش کمتر بود، می رفت به بچه ها سر بزند. معمولا چند دقیقه می نشست، از درس ها می پرسید و بعضی وقت ها با هم چیزی می خوردند. همه شان فکر می کردند بچه دکترند. هر چهارصدو پنجاه تایشان.

8) نام چمران معروف تر از خودش بود. وقتی عکسش رسید دست اسرائیلی ها، با خودشان فکر کردند «این همان یارو خبرنگاره نیست که می آمد از اردوگاه ما گزارش بگیرد؟» آن ها هم برای سرش جایزه گذاشتند.

9) ماهی یک بار، بچه های مدرسه جمع می شدند و می رفتند زباله های شهر را جمع می کردند. دکتر می گفت «هم شهر تمیز می شود، هم غرور بچه ها می ریزد».

10) دکتر شعرها را می خواند و یاد دعای ائمه می افتاد. می خواست نویسنده اش را ببیند. غاده دعا زیاد بلد بود. پیغام دادند که دکتر مصطفی مدیر مدرسه جبل عامل می خواهد ببیندم، تعجب کردم. رفتم. یک اتاق ساده و یک مرد خوش اخلاق. وقتی که دیگر آشنا شدیم، فهمیدم دعاهایی که من می خوانم، در زندگی معمولی او وجود دارد.

11) گفتند «دکتر برای عروس هدیه فرستاده» به دو رفتم دم در و بسته را گرفتم. بازش کردم. یک شمع خوش گل بود. رفتم اتاقم و چند تا تکه طلا آویزان کردم و برگشتم پیش مهمان ها؛ یعنی که این ها را مصطفی فرستاده. چه کسی می فهمید مصطفی خودش را برایم فرستاده؟




12) به پسرها می گفت شیعیان حسین، و به ما شیعیان زهرا. کنار هم که بودیم، مهم نبود کي پسر است کی دختر. یک دکتر مصطفی می شناختیم که پدر همه مان بود، و یک دشمن که می خواستیم پدرش را در بیاوریم.

13) به این فکر افتاده بودم بیایم ایران. دکتر یک طرح نظامی دقیق درست کرد. مهمات و تجهیزات را آماده کردم. یک هواپیما لازم داشتیم که قرار شد از سوریه بگیریم. دو روز مانده به آمدنمان، خبر رسید انقلاب پیروز شده.

14) آن وقت ها که دفتر نخست وزیری بود، من تازه شناخته بودمش. ازش حساب می بردم. یک روز رفتم خانه شان؛ دیدم پیش بند بسته، دارد ظرف می شوید. با دخترم رفته بودم. پس از این که ظرف ها را شست، آمد و با دخترم بازی کرد. با همان پیش بند.

15) وقتی دید چمران جلویش ایستاده، خشکش زد. دستش آمد پایین و عقب عقب رفت. بقیه هم رفتند. دکتر وقتی شنیده بود شعار می دهند «مرگ بر چمران » آمده بود بیرون. رفته بود ایستاده بود جلویشان. شاید شرم کردند، شاید هم ترسیدند و رفتند.

16) ما سه نفر بودیم، با دکتر چهار نفر. آن ها تقریبا چهارصد نفر. شروع کردند به شعار دادن و بدو بی راه گفتن. چند نفر آمدند که دکتر را بزنند. مثلا آمده بودیم دانشگاه سخن رانی. از درپشتی سالن آمدیم بیرون. دنبالمان می آمدند. به دکتر گفتیم « اجازه بده ادبشان کنیم. ». گفت « عزیز، خدا این ها را زده.» دکتر را که سوار ماشین کردیم، چند تا از پر سر و صداهاشان را گرفتیم آوردیم ستاد. معلوم نشد دکتر از کجا فهمیده بود. آمد توی اتاق. حسابی دعوامان کرد. نرسیده برگشتیم و رساندیمشان دانشگاه، با سلام و صلوات.

17) وقتی جنگ شروع شد به فکر افتاد برود جبهه. نه توی مجلس بند می شد نه وزارتخانه. رفت پیش امام. گفت «باید نامنظم با دشمن بجنگیم تا هم نیروها خودشان را آماده کنند، هم دشمن نتواند پیش بیاید». برگشت و همه را جمع کرد. گفت « آماده شوید همین روزها راه می افتیم ». پرسیدیم: «امام؟» گفت: «دعامان کردند.»

18) حدود یک ماه برنامه اش این بود؛ صبح تا شب سپاه و برنامه ریزی، شب ها شکار تانک. بعد از ظهرها، اگر کاری پیش نمی آمد، یک ساعتی می خوابید.

19) تلفنی بهم گفتند: «یه مشت لات و لوت اومدن، می گن می خوایم بریم ستاد جنگ های نامنظم». رفتم و دیدم. ردشان کردم. چند روز بعد، اهواز، با موتورسیکلت ایستاده بودند کنار خیابان. یکیشان گفت: «آقای دکتر خودشون گفتن بیاین». می پریدند؛ از روی گودال، رود، سنگر. آرپی جی زن ها را سوار می کردند ترک موتور، می پریدند. نصف بیشترشان همان وقت ها شهید شدند.

20) از درآمد تو. گفت: «لباسای نظامی من کجاست؟ لباسامو بیارین». رفت توی اتاقش، ولی نماند. راه افتاده بود دور اتاق. شده بود مثل وقتی که تمرین رزم تن به تن می داد. ذوق زده بود. بالاخره صبح شد و رفت. فکر کردیم برگردد، آرام می شود. چه آرام شدنی! تا نقشه عمليات را کامل کند. نیروها را بفرستد منطقه، نه خواب داشت نه خوراک. می گفت «امام فرمودند خودتون رو برسونید کردستان. » سر یک هفته، یک هواپیما نیرو جمع کرده بود.

21) خوردیم به کمین. زمین گیر شدیم. تیرو ترکش مثل باران می بارید. دکتر از جیپ جلویی پرید پایین و داد زد « ستون رو به جلو.» راه افتاد.چند نفر هم دنبالش. بقیه مانده بودیم هاج و واج. پرسیدم: «پس ما چه کار کنیم؟». دکتر از همان جا گفت: «هر کی می خواد کشته نشه، با ما بیاد». تیر و ترکش می آمد، مثل باران. فرق آن جا و این جا فقط این بود که دکتر آنجا بود و همین کافی بود.

22) کم کم همه بچه ها شده بودند مثل خود دکتر؛ لباس پوشیدنشان، سلاح دست گرفتنشان، حرف زدنشان. بعضی ها هم ریششان را کوتاه نمی کردند تا بیشتر شبیه دکتر بشوند. بعدا که پخش شدیم جاهای مختلف، بچه ها را از روی همین چیزها می شد پیدا کرد. یا مثلا از این که وقتی روی خاک ریز راه می روند، نه دولا می شوند، نه سرشان را می دزدند. ته نگاهشان را هم بگیری، یک جایی آن دوردست ها گم می شود.




23) ایستاده بود زیر درخت. خبر آمده بود قرار است شب حمله کنند. آمدم بپرسم چه کار کنیم. زل زده بود به یک شاخه خالی. گفتم: «دکتر، بچه ها می گن دشمن آماده باش داده». حتی برنگشت. گفت: «عزیز بیا ببین چه قدر زیباست». بعد همان طور که چشمش به برگ بود، گفت: « گفتی کِی قراره حمله کنند؟».

24) همه پادگان را گشتیم، نبود. شایعه شد دکتر را دزدیده اند. نارنجک و اسلحه برداشتیم رفتیم شهر. سر ظهر توی مسجد پیدایش کردیم. تک و تنها وسط صف نماز جماعت سنی ها. فرمانده پادگان از عصبانیت نمی توانست چیزی بگوید. پنج ماه می شد که ارتش درهای پادگان را روی خودش قفل کرده بود، برای حفظ امنیت.

25) وقتی کنسروها را پخش می کرد، گفت: «دکتر گفته قوطی ها شو سالم نگه دارین». بعد خودش پیداش شد، با کلی شمع. توی هر قوطی یک شمع گذاشتیم و محکمش کردیم که نیفتد. شب قوطی ها را فرستادیم روی اروند. عراقی ها فکر کرده بودند، غواص است، تا صبح آتش می ریختند.

26) سر کلاس درس نظامی می گفت: «اگر می خواهی به یک ارتش حمله کنی، باید سه برابر تانک داشته باشی» صدایم کرد و گفت: « عزیز، برو یه رگبار ببند اون جا و بیا». رفتم، دیدم یک دنیا تانک خوابیده. صدا می کردم، می بستندم به گلوله. رگبار بستم و آمدم. می گفت: «عزیز رگبار که می بندی، طرف عصبی می شه و کسی که عصبی بشه، نمی تونه بجنگه.»

27) ماکت هایم را کار گذاشتم. بد نشده بود. از دور به نظر می رسید موشک تاو است. عراقی ها تادیدند، به ش شلیک کردند، تا یکی دو ساعت بعد که فهمیدند قلابی است و بی خیال شدند. فکر این جایش را نمی کردند که من جای ماکت را با موشک واقعی عوض کنم. تا دیدمش گفتم « دکتر جان، نقشه مان گرفت. هشت تا تانک زدیم.»

28) گفتم « دکتر، شما هر چی دستور می دی، هر چی سفارش می کنی، جلوی شما می گن چشم، بعد هم انگار نه انگار. هنوز تسویه مارو ندادن. ستاد رفته زیر سؤال. می گن شما سلاح گم کردین …» همان قدر که من عصبانی بودم، او آرام بود. گفت «عزیز جان، دلخور نباش. زمانه نابسامانیه. مگه نمی گفتن چمران تل زعتر را لو داده؟ حالا بذار بگن حسین مقدم هم سلاح گم کرده. دلخور نشو عزیز».

29) برای نماز که می ایستاد، شانه هایش را باز می کرد و سینه ش را می داد جلو. یک بار به ش گفتم « چرا سر نماز این طورمی کنی؟ » گفت « وقتی نماز می خوانی مقابل ارشد ترین ذات ایستاده ای. پس باید خبردار بایستی و سینه ات صاف باشد». با خودم می خندیدم که دکتر فکر می کند خدا هم تیمسار است.

30) سخنش كه تمام شد، با همه رزمندگان خداحافظی کرد و در نزدیک‏ترین نقطه به دشمن، پشت خاکریزی ایستاد و به رزمندگان تأکید کرد که از این نقطه کسی جلوتر نرود، چون دشمن به خوبی با چشم غیرمسلح دیده می‏شد و مطمئناً دشمن هم آنها را دیده بود. آتش خمپاره که از اولین ساعات بامداد شروع شده بود. دکتر چمران دستور داد رزمندگان به سرعت از کنارش متفرق شوند و از هم فاصله بگیرند. یارانش هر یک در گودالی مات و مبهوت در انتظار حادثه‏ای جانکاه بودند که خمپاره‏ها در اطراف او به زمین خورد. یکی از خمپاره‏ها او را از ما گرفت.

لينك :http://www.tabnak.ir/fa/news/171952/مي-گفتند-«چمران»-جاسوس-آمريكاست!

[maysam2007 863]

با سلام و تشکر.


این متن به همراه خاطراتی دیگر قبلا توسط برادر آنتی وار ارسال شده. در این آدرس:

http://www.military.ir/modules.php?name=Forums&file=viewtopic&t=15970



یا حق

[abijoon1 1]

اقا خاطرات چند خطيتون عالي بود.
روحش شاد

[warjo 3,008]

خدايش رحمت كند ! و ما را از رهروان راه شهدا قرار دهد .

[IR-Craft 544]

اگه f14 ها رو هم میفروختن فکر کنم از نظر هوایی خیلی ضعیف میشدیم تو جنگ.

[sorena_ir_army 924]

شهید چمران یک اسطوره بود.کسی که با وجود بلوکه شدن بورسیه ی تحصیلیش توانست با بالاترین معدل مدرک دکترایش را درشته ی الکترونیک با گرایش فیزیک پلاسما از دانشگاه بسیار مطرح برکلی دریافت کند و سپس برای نجات امت اسلام سخت ترین دوره های چریکی را اموزش دید.یه خاطره از شهید چمران می خواندم و توی اون نوشته شده بود:وقتی مصطفی می خواست برای تحصیل به امریکا برود مادرش بهش می گوید که اگر انجا گناه کنی شیرم را حلالت نمی کنم و وقتی مصطفی دکتر میشه و به وطن بازمی گرده مادرش ازش می پرسه که پسرم توی این سال ها گناه که نکردی و مصطفی جواب میده مامان توی این 20 هیچ گناهی نکردم.
روحش شاد و یادش گرامی

[ramtin_shahab7 67]

شهید همت میگه به یاد دارید که قطب زاده مزدور میگفت ما به فانتوم نیازی نداریم و فانتومها رو بفروشیم
اول انقلاب دولت موقت همه اف 14 ها و حتی فانتوم ها رو میخواست بفروشه!
میگفت ما گفتیم نه شرقی نه غربی پس نیازی به سلاح نداریم!!
فکر کنید دیگه فانتوم و اف 14 هم نداشتیم!

میگن شهید بابایی جلوی اف 14 ها دراز کشیده و گفته باید از جنازه من رد شید اینا رو به کانادا بفروشید
حالا اینجا نوشته پاکستان!
خیلی جالبه شاید اول میخواستن به کانادا بفروشن بعد پاکستان

[Antiwar 3,222]

[b]عکس شهید چمران در حال بارفیکس رفتن: [/b](اگر صلاح بود به گالری منتقل کنید)

http://www.tabnak.ir/files/fa/news/1390/4/2/98785_602.jpg

[b]خاطره ای از شهید چمران و شهید شیرودی[/b]

همچنین سردار سیدمحمد باقرزاده رئیس بنیاد حفظ آثار و نشر ارزشهای دفاع مقدس در این میزگرد با تأکید بر نقش تأثیرگذار شهید چمران بر روی همرزمانش به لحاظ معنوی گفت: شهید چمران آنهایی را که باید در مسیر شهادت قرار بگیرند، شناسایی کرده و رشد می داد.
وی در ادامه به ذکر خاطره ای از نقش معنوی شهید چمران بر روی رزمندگان به ویژه شهید شیرودی پرداخت و گفت: این خاطره را به یک واسطه به نقل از «شهید فرخنده لو» از شهدای ارتش نقل می کنم؛ این شهید بزرگوار نقل کرده است که در اوایل انقلاب به دلیل شرایط بحرانی در استانهای غربی کشور در کردستان و آذربایجان غربی به همراه شهید چمران و جمعی از خلبانان هوانیروز به این مناطق رفتیم و موظف به مقابله با ضد انقلاب شدیم.

وی ادامه داد: آن زمان به دلیل شرایط ملتهب کشور یک حس عدم امنیت شغلی در میان نیروهای مسلح حاکم بود؛ یک روز شهید چمران وارد مقرر شدند و گفتند یکی دو خلبان برای پشتیبانی آتش بیایند که بچه ها می خواهند عملیات کنند، یکباره سکوت عمیقی در آن لحظه فضا را گرفت و در این میان شهید شیرودی که از جسارت بیشتری برخوردار بود بلند شد و گفت: اگر راست می گویی خودت برو.

رئیس بنیاد حفظ آثار و نشر ارزشهای دفاع مقدس اظهار داشت: شهید چمران نگاه و سکوت معناداری کرد و اسلحه اش را بر دوش گرفت و با تعدادی از رزمندگان به سوی تپه ای که موضع ضد انقلاب بود حرکت کرد و تا عصر در آنجا درگیر بودند و دشمن را سرکوب کردند و هنگام اذان مغرب بازگشتند و در محوطه مقر چشمشان به شهید شیرودی افتاد و دست او را گرفت و به اتاق مقر رفت و تا نیمه های شب با او سخن گفت.

سردار باقرزاده اضافه کرد: ما نمی دانیم بر این دو چه رفت و شهید چمران به شهید شیرودی چه گفت اما از آن پس بود که شهید شیرودی گفت من همه را پای کار می آورم ولو اگر همه آنها شهید شوند و از آن زمان به بعد بود که ما شهید شیرودی را پیشتاز خلبانان هوانیروز در عملیاتهای مختلف دیدیم.
[b]نقش شهید چمران در تربیت وزرای پس از انقلاب[/b]

دکتر سعید سهراب پور رئیس سابق دانشگاه صنعتی شریف نیز در این میزگرد به تبیین شخصیت علمی شهید چمران پرداخت و گفت: من در دوران دانشجویی در خارج از کشور در خدمت ایشان بودم و زمانی که ما وارد دانشگاه شدیم ایشان دفاعیه دکتری خود را پشت سرگذاشته بودند، از لحاظ علمی در بالاترین سطح ممکن بودند و تمام دانشگاههای معروف آمریکا خواهان استخدام ایشان به عنوان یک استاد و محقق برجسته بودند.

وی افزود: اما شهید چمران در آن زمان به ما می گفت که من روزها کار می کنم و با این آمریکایی ها بر سر فلسطین بحث می کنم اما آنها این مسئله را نمی فهمند و ایشان به خاطر مسئله فلسطین با آن زندگی در آمریکا در رنج بودند و به خاطر نجات فلسطین و مبارزه با اسرائیل آن زندگی آرام و مرفه در آمریکا را ترک کرد و به لبنان مهاجرت کرد.

رئیس سابق دانشگاه صنعتی شریف یادآور شد: شهید چمران نسبت استادی با ما داشت و آن جماعت دانشجوی ایرانی که با هم بودیم را تحت آموزشهای خود قرار داد به گونه ای که همین افراد در انقلاب و بعد از پیروزی انقلاب خدمات بسیار ارزنده ای را برای کشور انجام دادند که شهید دکتر محمود قندی وزیر پست و از شهدای هفتم تیر از جمله آنهاست. دکتر عباس زالی وزیر کشاورزی، دکتر حسین وهاجی وزیر بازرگانی، دکتر محمدخان وزیر اقتصاد از جمله افرادی هستند که بعد از انقلاب به این کشور خدمت کردند و بنده حقیر نیز بیشتر در حوزه آموزش عالی خدمتگزار بودم.

سهراب پور تأکید کرد: اثری که شهید چمران بر طرز فکر و جهان بینی ما داشت غیرقابل توصیف است و نسلی را در میان این جماعت اندک برای خدمت به انقلاب تربیت کرد که تأثیرگذار بودند.

این استاد دانشگاه با اشاره به مهاجرت شهید چمران از آمریکا به لبنان یادآور شد: شهید چمران در حالی دعوت امام موسی صدر را برای مدیریت یک مدرسه حرفه ای در لبنان لبیک گفت که می توانست استاد بزرگ دانشگاههای دنیا باشد اما به جای آن رفاه به سرزمین پرخطر و آشفته لبنان برای مدیریت مدرسه حرفه ای می رود.

سهراب پور اضافه کرد: امروز همان دانش آموزان تربیت شده این مدرسه از بزرگان کشور لبنان هستند و شهید چمران شیعیان لبنان را از آن وضع اسفناک رهایی داد و به آن افتخار امروزی رساند که مایه مباحات همه کشورهای عربی است.

[b]قدرت امروز مقاومت اسلامی در لبنان و فلسطین نتیجه دوراندیشی شهید چمران و امام موسی صدر است[/b]

در ابتدای این مراسم مهدی چمران برادر شهید چمران و رئیس شورای شهر تهران با گرامیداشت یاد و خاطره شهدای هشت سال دفاع مقدس و امام خمینی(ره)، به زندگی پر فراز و نشیب شهید چمران اشاره و با قرائت دست نوشته هایی از دوران مختلف زندگی این شهید بزرگوار بر جایگاه علمی، سیاسی و مبارزاتی وی تأکید کرد و قدرت امروز مقاومت اسلامی در لبنان و فلسطین را نتیجه زحمات و دوراندیشی دکتر چمران و امام موسی صدر خواند.

وی با بیان اینکه شهید چمران ذوب در امام(ره) بود، افزود: اگر نوشته ها و گفته های شهید چمران را جمع کنیم شاید زیباترین، عاشقانه ترین و دقیق ترین سخنانی است که تاکنون گفته شده است.

چمران در ادامه با تشریح خلوص و قدرت روحی عجیب شهید چمران در همه مراحل زندگی، به نقش مقام معظم رهبری و شهید چمران در پایه گذاری ستاد جنگهای نامنظم برای جلوگیری از سقوط اهواز پرداخت.

در این برنامه علاوه بر قرائت پیام جنبش امل به مناسبت سی امین سالروز شهادت دکتر چمران توسط صلاح فصل نماینده این جنبش، محمد گلریز از خوانندگان دوران دفاع مقدس دو قطعه سروده را در رثای شهید چمران و شهدای جنگ تحمیلی اجرا کرد.
[url=http://www.tabnak.ir/fa/news/172631/%D8%AA%D9%81%DA%A9%D8%B1-%D8%B4%D9%87%DB%8C%D8%AF-%DA%86%D9%85%D8%B1%D8%A7%D9%86-%D8%AF%D8%B1-%D8%AC%D9%86%DA%AF-%D8%AF%D8%B1-%D8%AA%D9%82%D8%A7%D8%A8%D9%84-%D8%A8%D8%A7-%D8%A8%D9%86%DB%8C%E2%80%8C%D8%B5%D8%AF%D8%B1-%D8%A8%D9%88%D8%AF]منبع[/url]

[aligm 0]

کاش چمران های دیگه هم باشن تا به این مملکت خدمت کنن.

[Guardian 16]

خدا بیامرزتشون.واقعا انسان بزرگی بودن.خدا نبخشه کسانی رو که در تلاش بودن تا چهره ای بزرگواران رو بد جلوه بدن.

[Orbit 0]

واقعا انسان بزرگواری بودن
ممنون ازشما به خاطر مطلب خوبتون

[Antiwar 3,222]

سال‌ها از آرام گرفتن چمران می‌گذرد. روزهای تکاپو و از پشت صخره‌ای پشت صخره دیگرپریدن و پناه گرفتن، و روزهای جنگ‌های سرنوشت ساز پایان یافته‌اند و اکنون در این روزگار به ظاهر آرام «غاده چمران» با لحنی شکسته داستانی روایت می‌کند، «داستان یک نسیم که از آسمان روح آمد و در گوشش کلمه عشق گفت و رفت به سوی کلمه بی‌‌‌نهایت.»

سال‌ها از روزی که سرانجام چمران در این زمین آرام گرفت می‌گذرد و این بار غاده داستانی از تاریخ این سرزمین روایت می‌کند، داستان «مرد صالحی که یک روز قدم زد در این سرزمین به خلوص.»

دختر قلم را میان انگشتانش جابه جا کرد و بالاخره روی کاغذی که تمام شب مثل میت به او خیره مانده بود نوشت «از جنگ بدم می‌آید» با همه غمی که در دلش بود خنده‌اش گرفت، آخر مگر کسی هم هست که از جنگ خوشش بیاید؟ چه می‌دانست! حتماً نه. خبرنگاری کرده بود، شاعری هم، حتی کتاب داشت. اما چندان دنیا‌گری نکرده بود. «لاگوس» را در آفریقا می‌شناخت چون آنجا به دنیا آمده بود و چند شهر اروپایی را، چون به آنجا مسافرت می‌رفت. بابا بین آفریقا و ژاپن مروارید تجارت می‌کرد و آن‌ها خرج می‌کردند، هر طور که دلشان می‌خواست. با این همه، او آن قدر لبنانی بود که بداند لبنان برای جنگ‌‌ همان قدر حاصلخیز است که برای زیتون و نخل. هر چند نمی‌فهمید چرا!
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
نمی‌فهمیدم چرا مردم باید همدیگر را بکشند. حتی نمی‌فهمیدم چه می‌شود کرد که این طور نباشد، فقط غمگین بودم از جنگ داخلی، از مصیبت.

خانه ما در صور زیبا بود، دو طبقه با حیاط و یک بالکن رو به دریا که بعد‌ها اسرائیل خرابش کرد. شب‌ها در این بالکن می‌نشستم، گریه می‌کردم و می‌نوشتم. از این جنگ که از اسلام فقط نامش را داشت با دریا حرف می‌زدم، با ماهی‌ها، با آسمان. این‌ها به صورت شعر و مقاله در روزنامه چاپ می‌شد. مصطفی اسم مرا پای همین نوشته‌ها دیده بود. من هم اسم او را شنیده بودم اما فقط همین. در باره‌اش هیچ چیز نمی‌دانستم، ندیده بودمش، اما تصورم از او آدم جنگ جوی خشنی بود که شریک این جنگ است.

ماجرا از روزی شروع شد که سید محمد غروی، روحانی شهرمان، پیشم آمد و گفت: آقای صدر می‌خواهد شما را ببیند. من آن وقت از نظر روحی آمادگی دیدن کسی را نداشتم، مخصوصا این اسم را. اما سید غروی خیلی اصرار می‌کرد که آقای موسی صدر چنین و چنان‌اند، خودشان اهل مطالعه‌اند و می‌خواهند شمارا ببینند. این همه اصرار سید غروی را دیدم قبول کردم و «هرچند به اکراه» یک روز رفتم مجلس اعلای شیعیان برای دیدن امام موسی صدر، ایشان از من استقبال زیبایی کرد. از نوشته‌هایم تعریف کرد و اینکه چقدر خوب درباره ولایت و امام حسین (ع) «که عاشقش هستم» نوشته‌ام. بعد پرسید: الان کجا مشغولید؟ دانشگاه‌ها که تعطیل است. گفتم: در یک دبیرستان دخترانه درس می‌دهم. گفت: این‌ها را‌‌ رها کنید، بیایید با ما کار کنید.

پرسیدم (چه کاری؟) گفت: شما قلم دارید، می‌توانید به این زیبایی از ولایت، از امام حسین (ع)، از لبنان و خیلی چیز‌ها بگویید، خوب بیایید و بنویسید. گفتم: دبیرستان را نمی‌توانم ول کنم، یعنی نمی‌خواهم. امام موسی گفت: ما پول بیشتری به شما می‌دهیم، بیایید فقط با ما کار کنید. من از این حرف خیلی ناراحت شدم. گفتم: من برای پول کار نمی‌کنم، من مردم را دوست دارم. اگر احساسم تحریکم نکرده بود که با این جوانان باشم اصلاً این کار را نمی‌کردم، ولی اگر بدانم کسی می‌خواهد پول بیشتر بدهد که من برایش بنویسم احساسم اصلاً بسته می‌شود. من کسی نیستم که یکی بیاید بهم پول بدهد تا برایش بنویسم. و با عصبانیت آمدم بیرون. البته ایشان خیلی بزرگوار بود، دنبال من آمد و معذرت خواست، بعد هم بی‌مقدمه پرسید چمران را می‌شناسم یا نه. گفتم: اسمش را شنیده‌ام.

گفت: شما حتماً باید اورا ببینید. تعجب کردم، گفتم: من از این جنگ ناراحتم، از این خون و هیاهو، و هرکس را هم در این جنگ شریک باشد نمی‌توانم ببینم. امام موسی اطمینان داد که چمران اینطور نیست. ایشان دنبال شما می‌گشت. ما موسسه‌ای داریم برای نگهداری بچه‌های یتیم. فکر می‌کنم کار در آنجا با روحیه شما سازگار باشد. من می‌خواهم شما بیایید آنجا و با چمران آشنا شوید. ایشان خیلی اصرار کرد و تا قول رفتن به موسسه را از من نگرفت، نگذاشت برگردم.

شش هفت ماه از این قول و قرار گذشته بود و من هنوز نرفته بودم موسسه. در این مدت سید غروی هر جا من را می‌دید می‌گفت: چرا نرفته‌اید؟ آقای صدر مدام از من سراغ می‌گیرند. ولی من آماده نبودم، هنوز اسم چمران برایم با جنگ همراه بود، فکر می‌کردم نمی‌توانم بروم او را ببینم. از طرف دیگر پدرم ناراحتی قلبی پیدا کرده بود و من خیلی ناراحت بودم. سید غروی یک شب برای عیادت بابا آمد خانه ما و موقع رفتن دم در تقویمی از سازمان امل به من داد گفت: هدیه است آن وقت توجهی نکردم، اما شب در تنهایی همانطور که داشتم می‌نوشتم، چشمم رفت روی این تقویم. دیدم دوازده نقاشی دارد برای دوازده ماه که همه‌شان زیبایند، اما اسم و امضایی پای آن‌ها نبود.

یکی از نقاشی‌ها زمینه‌ای کاملاً سیاه داشت و وسط این سیاهی شمع کوچکی می‌سوخت که نورش در مقابل این ظلمت خیلی کوچک بود. زیر این نقاشی به عربی شاعرانه‌ای نوشته بود؛ من ممکن است نتوانم این تاریکی را از بین ببرم، ولی با همین روشنایی کوچک فرق ظلمت و نور و حق و باطل را نشان می‌دهم و کسیکه بدنبال نور است این نور هرچقدر کوچک باشد در قلب او بزرگ خواهد بود. کسیکه بدنبال نور است، کسی مثل من. آن شب تحت تاثیر آن شعر و نقاشی خیلی گریه کردم. انگار این نور همه وجودم را فراگرفته بود. اما نمی‌دانستم چه کسی این را کشیده.
تصویر شمع:
(اگر صلاح بود منتقل شود به گالری)
http://www.asriran.com/files/fa/news/1389/3/30/140090_941.jpg
=============================
خواهش می کنم آقای اربیت
لینک منبع را در آخرین شماره ی خاطره قرار خواهم داد

[warjo 3,008]

[quote][color=green]دختر قلم را میان انگشتانش جابه جا کرد و بالاخره روی کاغذی که تمام شب مثل میت به او خیره مانده بود نوشت «از جنگ بدم می‌آید» با همه غمی که در دلش بود خنده‌اش گرفت، آخر مگر کسی هم هست که از جنگ خوشش بیاید؟ چه می‌دانست! حتماً نه. خبرنگاری کرده بود، شاعری هم، حتی کتاب داشت. اما چندان دنیا‌گری نکرده بود. «لاگوس» را در آفریقا می‌شناخت چون آنجا به دنیا آمده بود و چند شهر اروپایی را، چون به آنجا مسافرت می‌رفت. بابا بین آفریقا و ژاپن مروارید تجارت می‌کرد و آن‌ها خرج می‌کردند، هر طور که دلشان می‌خواست. با این همه، او آن قدر لبنانی بود که بداند لبنان برای جنگ‌‌ همان قدر حاصلخیز است که برای زیتون و نخل. هر چند نمی‌فهمید چرا![/color]

[color=darkred]نمی‌فهمیدم چرا مردم باید همدیگر را بکشند. حتی نمی‌فهمیدم چه می‌شود کرد که این طور نباشد، فقط غمگین بودم از جنگ داخلی، از مصیبت.

خانه ما در صور زیبا بود،........[/color][/quote]
قسمت سبز را يك راوي بيروني روايت كرده در حاليكه در قسمت قرمز روايت داستان و خاطره به اول شخص تغيير مي كند . شايد اضافه كردن چند جمله براي تغيير روايت داستان مفيد باشد.

[Antiwar 3,222]

[quote][quote][color=green]دختر قلم را میان انگشتانش جابه جا کرد و بالاخره روی کاغذی که تمام شب مثل میت به او خیره مانده بود نوشت «از جنگ بدم می‌آید» با همه غمی که در دلش بود خنده‌اش گرفت، آخر مگر کسی هم هست که از جنگ خوشش بیاید؟ چه می‌دانست! حتماً نه. خبرنگاری کرده بود، شاعری هم، حتی کتاب داشت. اما چندان دنیا‌گری نکرده بود. «لاگوس» را در آفریقا می‌شناخت چون آنجا به دنیا آمده بود و چند شهر اروپایی را، چون به آنجا مسافرت می‌رفت. بابا بین آفریقا و ژاپن مروارید تجارت می‌کرد و آن‌ها خرج می‌کردند، هر طور که دلشان می‌خواست. با این همه، او آن قدر لبنانی بود که بداند لبنان برای جنگ‌‌ همان قدر حاصلخیز است که برای زیتون و نخل. هر چند نمی‌فهمید چرا![/color]

[color=darkred]نمی‌فهمیدم چرا مردم باید همدیگر را بکشند. حتی نمی‌فهمیدم چه می‌شود کرد که این طور نباشد، فقط غمگین بودم از جنگ داخلی، از مصیبت.

خانه ما در صور زیبا بود،........[/color][/quote]
قسمت سبز را يك راوي بيروني روايت كرده در حاليكه در قسمت قرمز روايت داستان و خاطره به اول شخص تغيير مي كند . شايد اضافه كردن چند جمله براي تغيير روايت داستان مفيد باشد.[/quote]
حق با شماست با یک خط جدایش کردم
چون متن متعلق به من نیست و دارم کپی پیست می کنم زیادتر نمی تونم درش دخل و تصرف کنم
ممنون از تذکرتان

[Stuka 8,826]

فيلمي از لحظه برخورد خمپاره و شهادت ايشان و چندي تن از همراهانشان .روحشان شاد .

از اينجا دانلود کنيد .

[url]http://www.persiangig.com/pages/download/?dl=http://azkojatakoja.persiangig.com/video/chamran.zip[/url]