نیروی هوایی هشتم

[RezaKiani 1,916]

"هیتلر اروپا را به یک دژ تبدیل کرد اما فراموش کرد که بر روی این دژ یک سقف بگذارد." فرانکلین روزولت.

در روز 17آگوست 1942؛ دوازده فروند بمب افکن بی-17 از "گروه 97 بمب افکن" از فرودگاهی در نزدیک نورثامپتون همشایر برخواستند تا به اهدافشان در فرانسه تحت اشغال هیتلر حمله ور شوند. این حمله اولین بمباران بمب افکنهای سنگین آمریکایی بود که از فرودگاه های بریتانیا صورت می گرفت.

از فوریه 1942 تا پایان جنگ، نیروی هوایی هشتم بی-17 ها و بی-24 هایش را برای حمله به اهدافی در خاک آلمان و اروپای اشغالی در حملات روزانه بکارمی گرفت. این واحد در اوج قدرت اش می توانست بیش از 2000 فروند بمب افکن چهارموتور و بیش از 1000 فروند جنگنده را تنها در یک حمله به سوی هدف روانه کند. همین امر سبب شد تا نیروی هوایی هشتم را با نام "مقتدر هشتم" بشناسند.

در آن دوران مأموریتهای بمباران روزانه بسیار مخاطره آمیز بودند و این واحد بیش از 27000 نفر از افرادش را در طی این گونه حملات از دست داد که از نظر آماری از تمامی نیروهای متفقین بیشتر می باشد. بمب افکنهای سنگین نیروی هوایی هشتم بر فراز آسمان اروپا ،به ویژه پس از حمله به خاک آلمان در ژانویه سال 1943، متحمل تلفات سنگینی شدند. این بمب افکنها می توانستند خودشان را به هر گوشه ای از خاک آلمان برسانند اما در ابتدای جنگ هیچ جنگنده دورپروازی در اختیار متفقین نبود که بتوانند آنها را تا محل مأموریتشان همراهی کند. زمانی که جنگنده های اسکورت از میانه راه بازمی گشتند این هواپیماها به طعمه های خوبی برای لوفت وافه تبدیل می شدند. در طی بهار، تابستان و پاییز سال 1943 نیروی هوایی هشتم در هر حمله تقریبا 12 درصد از استعداد و نفراتش را از دست می داد و کار به جایی رسید که از نظر آماری زنده ماندن هوانوردانش پس از 25 مأموریت به رویا مبدل شده بود. اثرات این تلفات بر روی روحیه افراد واحد غیرقابل اندازه گیری بود.

زمانی که سرانجام نیروی هوایی هشتم جنگنده هایی را در اختیار گرفت که می توانستند در تمامی طول راه بمب افکنهایش را اسکورت کنند تلفات بمب افکنها به آهستگی کاهش یافت و به حد معقول تری رسید هرچند که هنوز هم این تلفات چشمگیر بود.

همچنین، نیروی هوایی هشتم با بمباران مواضع دفاعی و آتشبارهای موشکهای آلمان در ژوئن 1944 خود را برای حمله نهایی به خاک اروپا آماده کرد. در این زمان رساندن قسمتی از مهمات و تجهیزات مورد نیاز گروه های مقاومت و نیروهای ویژه متفقین در خاک فرانسه اشغالی بر عهده این واحدگذاشته شد. کمی بعد، با حمل و ارسال غذا و نیازهای ضروری، نیروی هوایی گامی درجهت کمکهای انسان دوستانه برای غیرنظامیان اسیرشده در چنگال رایش سوم برداشت.
در طی جنگ دوم جهانی، نیروی هوایی هشتم به رکوردهای تأثیرگذاری دست پیداکرد. افراد نیروی هوایی هشتم به 17 مدال افتخار کنگره، 220 مدال صلیب ممتاز هوایی و 442000 مدال هوایی دست یافتند. بسیاری از پیروزی های کهنه سربازان نیروی هوایی هشتم در آن زمان غیرقابل شمارش بوده و در آمارها ثبت نشده اند. 261 خلبان این واحد ، که بیش از 5 فروند هواپیمای دشمن را سرنگون کردند، به عنوان تکخالی رسیدند که 31 نفر از آنها رکوردی بیش از 15 شکار داشتند. به علاوه، 305 نفر از مسلسلچی های نیروی هوایی هشتم نیز به عنوان تکخال شناخته می شوند.

زمانی که جنگ در خاک اروپا به پایان رسید، نیروی هوایی هشتم بیشر از 100 میلیون گلوله شلیک کرده بود و 703550 تن بمب بر سر دشمن فروریخته بود. مأموریتهای این واحدب به قیمت 4162 فروند بمب افکن سنگین و 2222 نفر خلبان تمام شد.

این مأموریتها نقش حساسی در از هم گسیختن شیرازه امور رایش سوم بازی کردند و در نهایت بمبارانهای سنگین هوایی به سقوط هیتلر کمک بسزایی کردند.

[img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/normal_619px-8th_Air_Force.png[/img]
نشان نیروی هوایی هشتم

[img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/normal_b17gb.jpg[/img]
بی-17 در حال بمباران

[img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/normal_070410-F-1234P-002.jpg[/img]
مسلسل چی های بی-17مجهز به مسلسل برونینگ

[img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/normal_b17hell.jpg[/img]
بمب افکن بی-17 با نام مستعال "فرشته های جهنمی" این هواپیما اولین بمب افکن نیروی هوایی هشتم بود که توانست از 25 مأموریت سالم بازگردد.

[img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/normal_B-17_Flying_Fortress.jpg[/img]
بمب افکن 4 موتوره بی-17 ملقب به "دژپرنده"

[img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/B-24_dropping_bombs.jpg[/img]
بمب افکن سنگین بی-24 ملقب به "آزادکننده"


مترجم:رضاکیانی موحد
منبع: ماهنامه جنگ افزار شماره 59

[SAEID 2,832]

تشکر برادر کیانی عزیز مطلب به واقع زیبا و جالبی بود.

ولی درباره آمار تکخالها و مدالهای این گروه به نظرم با این حجمی که داشت عجیب نیست و بالاخره هر روز با کلی هواپیما عملیات میکردن و برای یک گروه چند هزار فروندی شاید کم هم باشه!

[RezaKiani 1,916]

شاید حق با شما باشه سعید جان

برای روشن شدن بیشتر دوستان متذکر می شوم که هر "نیروی هوایی شماره دار" در نیروی هوایی آمریکا را می توان معادل یک سپاه در نیروی زمینی دانست، یعنی مجموع 2-4 لشکر.

[armani 2,666]

سلام اقا رضاي عزيز

مطلب جالبي باز هم در حال و هواي جنگ دوم جهاني ارسال كردي.

[quote]آتشبارهای موشکهای آلمان در ژوئن 1944 خود را برای حمله نهایی به خاک اروپا آماده کرد.[/quote]

منظور اتشبار موشكهاي وي-1 و وي -2 هست؟

[SHERVIN 18]

[quote]تشکر برادر کیانی عزیز مطلب به واقع زیبا و جالبی بود.

ولی درباره آمار تکخالها و مدالهای این گروه به نظرم با این حجمی که داشت عجیب نیست و بالاخره هر روز با کلی هواپیما عملیات میکردن و برای یک گروه چند هزار فروندی شاید کم هم باشه! [/quote]

سعید راست میگه . این تعداد عظیم هواپیما تلفات رو هم بالا میبره

ولی تعداد هواپیماهای آمریکا بسیار بیشتر از آلمان بود . الان آمارش دقیقا یادم نیست ولی فکر کنم حدود چهار برابر آلمان جنگنده و بمب افکن داشت . مخصوصا روی بمب افکن خیلی بیشتر از آلمان سرمایه گذاری کرده بود .

[Blaze 90]

ممنون كياني جان مطلب دسته اولي بود.

اين بمب افكن ها بيشتر طعمه جنگنده ها ميشدند يا اسير توپ هاي ضد هوايي آلمان؟

كدوماشون عمليات شبانه ميكردند؟

بمب افكن ب 29 هم به اين گروه تحويل داده شده بود يا نه؟

اطلاعي نداريد كه بعد از بمباران از كدوم مسير برميگشتند؟

[RezaKiani 1,916]

1- آرمانی عزیز حق با شما است. منظور همون موشکهای وی-1 و وی-2 هست. اصولا فشار روانی حاصل از پرتاب این موشکها بر خاک انگلیس در اواخر جنگ خیلی زیاد بود و به دلیل نبود موشکهایی مثه پاتریوت در اون زمان بهترین راه انهدام این موشکها بر روی سکویهای پرتاب بود. در یک مورد با استفاده از اطلاعات نهضت مقاومت فرانسه یه انبار بزرگ از وی-1 های آلمانی رو تونستند بمباران کنند.

2- بلیز عزیز این سوالات خیلی خیلی تخصصی می شوند و برای جواب دادن به هر کدام میشه یه مقاله نوشت.

الف- فکر می کنم بیشتر اسیر جنگنده های آلمانی می شدند تا توپها. با توجه به مسلسلهای نصب شده بر روی این گونه هواپیماها می شه فهمید که بیشترین تهدید از جانب جنگنده های آلمانی بوده.

ب- بمباران های شبانه بیشتر راست کار انگلیسها بود که از نظر نیروی هوایی ضعیفتر از آمریکا بودند. یه سیستم هدایت الکترونیک شبانه درست کرده بودند که با استفاده از اون بمب افکنهاشون رو تا روی هدف هدایت می کردند. در کل هر کدوم از بمب افکنهای سنگین آمریکایی رو می شد که در عملیات بمباران شبانه استفاده کرد.

ج- در زمان جنگ نمی دونم بی-29 به این واحد تحویل داده شد یا نه ولی بعد از جنگ چون بی-29 بمب افکن استاندارد نیروی هوایی آمریکا شده بوده حتما از اون یه چند فروندی به نیروی هوایی هشتم داده بودند.

د- مسیر پروازشون رو عمرا اگه بدونم ولی فکر کنم از همون راهی که میامدن از همون راه هم برمی گشتند.

[armani 2,666]

ممنون رضاي عزيز

يه توضيح كوچيك ميدين كه چطور محاسبه ميكردن كه از كجا بمب رها كنن ؟ يا اينكه ديد چشمي و حجم بالاي بمباران باعث تخريب هدف ميشد.

[Blaze 90]

[quote]اطلاعي نداريد كه بعد از بمباران از كدوم مسير برميگشتند؟[/quote]

[quote]فکر کنم از همون راهی که میامدن از همون راه هم برمی گشتند.[/quote]

براي اين پرسيدم كه اگه اينطوري باشه كه شما گفتيد به راحتي المان ميبايستي با توجه به اينكه در قلمرو خودش عمليات ميشده راه برگشت رو پيدا ميكرده و اقدام به رهگيري و انهدام باقي مونده بمب افكن ها ميكرده و اينطوري پس از چند عمليات تقريبا بمب افكني براي متفقين باقي نميمونده!

اما من چند جا خوندم كه از كشور ثالثي براي فرود استفاده ميكردند به خاطر همين ميخواستم ببينم كه اين حرف درسته يا نه؟!
چون آمريكايي ها بعد از بمباران شهرهاي ژاپن به سمت چين ميرفتن و اونجا ب 17 هاشون مينشستند.(البته تا مدتي)

[RezaKiani 1,916]

آرمانی عزیز راستش رشته من برقه ولی تا اونجا که خوندم یه وسایل (سایت) هدفگیری چشمی داشتند که به وسیله اون پس از رویت هدف و تعیین ارتفاع توسط خلبان و با توجه به سرعت هواپیما در لحظه مناسب مسئول بمب بمب رو رها می کرده. با توجه به اینکه یه بمب سقوط ازاد در هنگام رها شدن از فرمولهای فیزیک تبعیت می کنه با در دست داشتن ارتفاع و سرعت در هنگام رها شدن به سادگی می شه محاسبه کرد که بمب در کجا به زمین اصابت می کنه. در این زمینه مسائل زیادی در کتاب مکانیک سال چهارم دبیرستان وجود داشت و کلا مسئله خیلی حساسی نیستند.

مشابه همین سایتهای چشمی در تانکها هم وجود داره( مدل ساده ترش) که با محاسبه سرعت دهانه گلوله و مسافت می شه حساب کرد که گلوله به هدف می خوره یا نه؟( توی آرپی جی -7 هم می دونم وجود داره که دیگه خیلی خیلی ساده است)

برای بمباران های شبانه هم از ابزار الکترونیکی استفاده می کردند. آلمان رو می دونم که از یه جور زمانسنج الکترونیکی استفاده می کردند. زمانی که هواپیما به یک فاصله معین می رسید زمانسنج به کار می افتاد ( به وسیله امواج الکترونیکی که به هواپیما می رسید) و بعد از مدت لازم بمب به صورت خودکار رها می شد. یه جور کامپیوتر خیلی خیلی ساده و ابتدایی برای مطالعه بیشتر می تونید اینجا رو بخونید:

http://www.military.ir/modules.php?name=Forums&file=viewtopic&t=5169&p=40774

متاسفانه عکسهای مطلب از بین رفته ولی اگه بخواهید می تونم دوباره براتون پست کنم تا عکسها رو در جای خود قرار بدهید.

بلیز عزیز
من وقتی سوال شما رودیدم حدس زدم که چی می خواهید بگید. اگه یه نگاهی به نقشه اروپا در اون زمان بندازید کشور سومی نمی بینید. یه طرف روسیه بوده که اصولا آمریکا دوست نداشت تکنولوژی پیشرفته اش به دست روسها بیافته. طرف جنوب ایتالیا بوده که تقریبا تمام شمالش در اخیتار آلمان ها بوده. طرف غرب هم فرانسه بود که تقریبا اکثر فرودگاه های بدرد بخورش رو همین بمب افکنها شخم زده بودند. تا اونجا که من اطلاع دارم هر هواپیمای بمب افکن که از انگلیس پرواز می کرده به همون جا برمی گشته مگر در موارد اضطراری.

در مورد تعقیب اینها توسط جنگنده های آلمانی مسئله اینقدرها هم ساده نبوده. اولا که یه جنگ اطلاعاتی گسترده بین دو طرف جریان داشته. مثلا انگلیسها روی خط آلمانها می آمدند و جنگده های اونها رو گمراه می کردند. یا اینکه خدمه رادار رو با استفاده از چف گمراه می کردند و دستگاه های اونها رو مختل می کردند. یا از مسیرهایی می رفتند که می دونستند در اون مسیر جنگنده های کمتری وجود داره. به هر حال اونها هم شاسکول نبودند. ولی همون جور که در متن هم آمده این بمبارانها با تلفات سنگینی همراه بوده. با توجه به آمارهای پس از جنگ ثابت شد که بمبارانهای کور به دلیل کم بودن دقت بمباران خیلی صرف نمی کنه و بیشتر وقت تلف کردنه تا یه بمباران واقعی که حریف رو فلج کنه(منظور بمباران استراتژیکه نه بمباران تاکتیکی) . واسه همین وقت گذاشتند روی بمباران به وسیله بمبهای هدایت شونده و موشکها که امروز نتیجه اش رو می بینید.

[Phantom3 61]

[quote][quote]اطلاعي نداريد كه بعد از بمباران از كدوم مسير برميگشتند؟[/quote]

[quote]فکر کنم از همون راهی که میامدن از همون راه هم برمی گشتند.[/quote]

براي اين پرسيدم كه اگه اينطوري باشه كه شما گفتيد به راحتي المان ميبايستي با توجه به اينكه در قلمرو خودش عمليات ميشده راه برگشت رو پيدا ميكرده و اقدام به رهگيري و انهدام باقي مونده بمب افكن ها ميكرده و اينطوري پس از چند عمليات تقريبا بمب افكني براي متفقين باقي نميمونده!

اما من چند جا خوندم كه از كشور ثالثي براي فرود استفاده ميكردند به خاطر همين ميخواستم ببينم كه اين حرف درسته يا نه؟!
چون آمريكايي ها بعد از بمباران شهرهاي ژاپن به سمت چين ميرفتن و اونجا ب 17 هاشون مينشستند.(البته تا مدتي)[/quote]
درسته.از کشور ثالث استفاده می کردند.این موضوع رو از یه مستند که پارسال چهار شنبه ها از شبکه چهار پخش می شد شنیدم. اما درست یادم نیست کدوم کشور بود.تو این مستند در مورد مسیر های اونها هم توضیح داده بود.
[size=9](به نظرتون اگر از طرف سایت میلیتاری از شبکه چهار بخواهیم ، این مستند رو تکرار می کنه؟)[/size]

[armani 2,666]

[quote]تا اونجا که خوندم یه وسایل (سایت) هدفگیری چشمی داشتند که به وسیله اون پس از رویت هدف و تعیین ارتفاع توسط خلبان و با توجه به سرعت هواپیما در لحظه مناسب مسئول بمب بمب رو رها می کرده. با توجه به اینکه یه بمب سقوط ازاد در هنگام رها شدن از فرمولهای فیزیک تبعیت می کنه با در دست داشتن ارتفاع و سرعت در هنگام رها شدن به سادگی می شه محاسبه کرد که بمب در کجا به زمین اصابت می کنه. در این زمینه مسائل زیادی در کتاب مکانیک سال چهارم دبیرستان وجود داشت و کلا مسئله خیلی حساسی نیستند. [/quote]

ممنون از توضيحاتت

[quote]متاسفانه عکسهای مطلب از بین رفته ولی اگه بخواهید می تونم دوباره براتون پست کنم تا عکسها رو در جای خود قرار بدهید. [/quote]
مطلب رو خوندم. اگر امكانش هست عكسها رو مجددا قرار بدين ممنون ميشم.

اقا رضا هنوز هم در نيروي هوايي امريكا بخشي به عنوان مقتدر هشتم وجود داره يا اين اسم به تاريخ سنجاق شد؟

[RezaKiani 1,916]

"مقتدر هشتم" لقبی بوده که اون زمان به این واحد داده بودند. شاید الان به یه واحد دیگه همین لقب رو بدهند.
عکسها رو خودم نمی تونم در داخل مطلب بذارم ولی برای آقا سعید ارسالشون می کنم تا ایشون زحمت عکسها رو بکشند. شما هم سرفرصت یه یادآوری بهشون بکنید.

[hans 162]

رضای عزیز مقاله ی مفیدی بود. این بمب افکنها دارای بقا پذیری بالایی بودند. با صدمات زیاد باز به پایگاه بر می گشتند. برای سقوط انها باید صدمات خیلی زیادی به انها وارد میشد که به 2 صورت بود یا باید یک جنگنده مقدار زیادی تیر و توپ به روی انها خالی می کرد که این کار زمان زیادی می خواست و همین خطری مرگ اور برای خلبان و جنگنده بود زیرا در این صورت در تیر رس مستقیم تیربار و توپ بمب افکنها قرار می گرفت و به راحتی شکار می شد. برای این مشکل راکت تولید شده و مورد استفاده قرار گرفت که تخریب بالایی داشت اما دارای ایراداتی نیز بود که ار جمله سخت بودن هدفگیری و اصابت ان و دیگری مقدار تولیدی ان بود. طرحهایی نیز بود که در ان از موشکهای هدایت شونده برای مورد هدف قرار دادن بمب افکنها استفاده می شد. اما این که ایا ان طرحها به مرحله ی اجرا در امدند را نمی دانم. ولی اگر هم امدند در مقیاس کم و محدودی در اواخر جنگ بوده است.

[Blaze 90]

[quote]این بمب افکنها دارای بقا پذیری بالایی بودند. با صدمات زیاد باز به پایگاه بر می گشتند.[/quote]

كاملا درسته حتي يك بار يكيشون با 120 سوراخ در بدنه تونست خودش رو به پايگاه برسونه و با موفقيت بشينه.
آلمان ها هم براي زدنش بيشتر به 3 نقطه حمله ميكردند يكي كاكپيت شيشه اي و يكي هم موتور هاش و ديگري سكان عمودي.